Sa herë që flisnim për dashurinë,
s’e mbaja dot zemrën time.
Me këngë më shtije në ëndërrim:
Ishe qielli, deti. Ishe bluja ime.
Qenë këngë të vjetra, shpesh i kujtoja,
bashkë i dëgjonim, atje në kuzhinë:
Ëndërra baballarësh mbuluar nga droja,
shpirtra të humbur përherë në kërkim.
Për miqësi, që nuk u panë kurrë,
për dashuri të mbetura në klasë,
këngë që sillnin radiot portative,
pas biçikletave, mbërthyer në kasë.
Mos ësht’ më lehtë të rikujtosh,
se sa të kthesh kohën e shkuar?
E kur përreth ka që të thonë:
“Ajo që shkoi qe koh’ e shquar?…”
Mos ësht’ më mirë të rrimë, vallë?
Mos ësht’ më mirë, këtu ku jemi?…
Të vjetrat këngë kanë vetëm mall
dhe mallin veç një kurth e kemi…
