Si një muhaxhir udhëve të botës kam ikur,
kam qarë si fëmijë nga streha në strehë,
shpresa rrinte strukur kur shikoja yjet fikur,
pak ngrohtësi i kërkova botës ndonjëherë.
Një natë dimri gjeta një mjeran të braktisur,
nën pallton e vjetër e mbajta ditëve me shi,
se më ngrohu me paqe shpirtin e arratisur ,
dhe rrezja e miqësisë shkriu akullin në gji.
Udhës së huaj se do kush plakun e rraskapitur,
as veshjen time se shohin me sy të mirë,
atje ku më përshëndet dhe shpendi në të ikur,
s’më bën përshtypje kur më thërrasin muhaxhir.
I varfëri dinjitoz i lagjes time
I varfëri, i harruari dinjitoz i lagjes time,
mbrëmjeve shushuritëse rend heshtur,
përshëndet me dorë mbi zemrën jetime
i varfri, i harruari, dinjitozi shpirtqeshur.
Ai thahet si gjethja vjeshtës zhveshur,
kërcitjen e nofullës ndiej, tek rri zgjuar,
asgjë s’ka mbetur, veç frymës së pa tretur,
errësirës pus, ku dritë e jetës rri shuar.
Dhe për një çast, këngës dhimbur ia thotë,
zërin dëgjoj që dridhet duke qarë,
i varfri, i harruari i mëhallës time nëpër lotë,
ofshamën e mjerimit derdh në çdo varg.
E dhimbja shtratit, s’më lë të fle e qetë,
ai s’është si të tjerët, lapanjoz, huligan,
atë se tremb, asnjë shtrëngatë e rrëmet,
i harruari i lagjes time,është njeri i rrallë.
Ç’dreq bote është kjo?! E vrisni, e shani,
ia rrëmbeni zemrën, copa-copa ia ndani,
pijani gjakun, por këngën mos ia ndalni,
dheut mos e kallni, por dinjitetin ia qani !…
