Suplementi Pena Shqiptare/ Elpiola Lluka: “Pa Mirënjohjen…”

149
Sigal

E kërkova mirënjohjen në bardhësinë

e perlave në fund të detit zhytur…

Brenda guaskës frymuar mirësinë,

në shpirt ujëvarë e ngjyrave mbytur…

 

E kërkova mirënjohjen në tokën e gjelbër,

këmbëzbathur vozisja fijet e barit…

Çdo rreze dielli shkëlqente e verbër,

kur retë e zeza preknin ngjyrën e arit…

 

Mirënjohjen në çdo pikë shiu e kërkova,

që gjente strehë poshtë urës së ylberit…

Zemrën si çarçaf të lagur e përdrodha,

kur në telat e ndienjave luhej kënga e të mjerit…

 

E kërkova mirënjohjen prej hënës,

që varej si medaljon sipër qiellit…

Më foli hapur me gjuhën e nënës,

-“Për dritën i jam mirënjohëse diellit!”.

 

E kërkova në rrugën e qumështit mirënjohjen,

atje ku marrin jetë gjithë yjet…

Shpejt vezullimi u shua me ftohjen,

meteorët e heshtjes shkrumbuan pyjet…

 

 

“Ritmi i Heshtjes…”

 

Mbyllur në guaskën e harresës,

në det të zbrazët, ritmin ndjekin…

Me skamje, largpamës të shpresës;

shkumën e dallgëve, cekët prekin…

 

Në breg të detit brengën fshehur,

kripën e lotëve tretur mbi valë…

Ndjekin ritmin me frymë të dehur,

të vërtetën në sy e kanë halë…

 

Pas krahësh, rryma gumëzhin,

me ujin fillon të bëhet një…

Zhurmon hija përmbi pelin,

muzgun e errët shëron, pa zë…

 

Ritmi i natës vallëzon sa pranë,

me melodinë e territ, në verbëri.

Vlerën e shpresës pas e lanë,

valltarët e heshtjes, në herezi!