Tek ajo çati e vjetër mbi atë shtëpi
Atje çdo natë kukuvajka bënte gjumin;
Sa herë që zgjohej përkëdhelte yjet e hënën,
E trishtuar ia thoshte edhe vajit të këngës!
E vetme kukuvajka rrudhosur hijes së natës
Dhe myshqet qenë tharë nëpër gurë rrasa,
Trupit hidhte si këmishë dritën e hënës,
Në vetmi këngës ia merrte e qante kukuvajka.
Vetmia e zërit të saj ishte ndryshkur,
si një lum i thatë mbetur pa ujë,
Aq sa e shtangur vështronte në qiell yjet,
E një qen endacak ecte i vetmuar rrugës.
E shkretë kishte mbetur pa njeri,
Qante ajo portë e kyçur gjithë ndryshk;
Askush s’trokiste si dikur në atë shtëpi
Veç kukuvajkës me këngën e mykur.
Nga psherëtimat e shpirtit të kukuvajkës,
U t’kurr dhe nata e yjet zunë e qanë,
Tani aty dëgjon këngën e vajtimit,
Të djegur si drurët e pyllit të tharë.
