Atdheu u shit, ankandi u mbyll!
Të gjithë e dimë, po lajm nuk ka!
Miliona letra me vlerë votimi,
tani do të bëhen thasë me para…
U vumë në radhë si mijra dele,
kopen e ujqërve e zgjodhëm sërish,
dhe shpresën e re në mijra blegërima
e mblodhën Ata në vatha partish.
Në vend të zinxhirëve – karta krediti,
skllevër të lirë, me bukë e makina.
Për ankthin miliona tableta kimike
nën bluzat firmato, zemra me vrima.
Në mbrëmje ziftin e shpirtit të plasur
ekranet me ngjyra e bëjnë lemonade.
Të dyja palët numurojmë çdo mbrëmje
Ne parainfarktet, dhe Ata… paratë.
Atdheu u shit, ankandi mbaroi,
këtej rrjedh vreri, andej veç gaz…
I huaj po ndjehem çdo orë, këtu,
po s’kam më fuqi, as për maraz.
Unë kam fuqi veç për këtë këngë
me të cilën ata do qeshin me lot,
Do thonë; “..po ky si s’vuri pak mend,
Poet i mirë, po mbeti idiot…!”
Shënim: një poezi e vjetër, e vlefshme për çdo katër vjet.
