E habitshme ajo ditë kur pesëdhjetë fretër
zbritën të luten në kthinat e ferrit.
Në një sallë betoni të kampit të Spaçit
me mure të bjerrun, që ende rënkojnë,
me dritare hekurash, që ende brengosen
në zinë që s’ka fund.
Pesëdhjetë engjëj kanë zbritur thjeshtë me sandale
dhe petkat e bardha, aromë qumështi
të luten për jetët që u shuan,
dhe britmat e atyre që kërkonin lirinë.
Në lutje e sipër muret fisnikërohen:
“Aleluja! Kujtohu që jeta ime është vetëm frymë!”
Nuk është një kishë a katedrale
me vitrazhe, afreskë, llampadarë
dhe me fytyrën e Shën Mërisë mbi muret gotike!
Është thjeshtë një skutë e lagësht plot mbishkrime të vdekurish
me ëndrrat e tyre më të bukura,
me fytyra grash, nënash, fëmijësh
dhe livadhe të gjelbëruar,
një sallë e vjetër linçimi
ku sot këndohet kantika e dashurisë.
Atëherë të gjitha ëndrrat shfaqeshin aty,
në tisin e errët të natës së gjatë,
mbi dyshemenë e errët e të myktë
të prehnin shpirtrat e cfilitur
dhe t‘u kthenin fjalët ndër buzë
si në një meshë flijimi.
E pastaj t’i mirrnin tej mureve të ferrit
drejt aureolës dhe dritës së bardhë
të jetës, në dashuritë e munguara.
Fretërit luten në heshtjen e madhe.
« Aleluja ! Për dritën e Zotit që u shfaq sërish!”
Askush nga banorët e dikurshëm të këtij vendi
nuk e ka menduar se kjo fjetore do fisnikërohej
dhe do kthehej një ditë në një altar kujtese. (1)
