Është pasdite tetori. Vera nuk do që t’ia lëshojë vendin vjeshtës akoma, ndonëse po mbyllet edhe ky muaj. Dielli jo ngroh, por nxeh. Djemtë akoma me këmishë të hollë e vajzurinat me gjokse jashtë e pantallona të shkurtra. Trotuari gëlon nga lëvizësit e çartur me monopatina e biçikleta dhe çapitjet ku të nxituara e ku të qejfshme të kalimtarëve të shumë ngjyrave, kombësive, gjuhëve. Jemi mbledhur si zakonisht në kafene dhe flasim si të mundemi. Vetëm Tasi po rri mendueshëm. Pa pritmas ai foli sikur klithi. Më dëgjoni, ju lutem, se ç’më ndodhi pardje në një trotuar si ky që po shohim nga xhamat. Kisha dalë me çantë në dorë për të blerë ato më të domosdoshmet. Befas sytë më zënë një risi qytetëse krahas shumë të tjerave që na mbingarkojnë përditshmërinë tonë të pudrosur me akte amorale, politike, parlamentare dhe me skena të padurueshme erotike nëpër ekrane të televizioneve. Ishte një parrullë me gërma të mëdha. E shkruar me bojë tulle në letër të bardhë katrore e kornizuar blu-rozë dhe e ngjitur fort pas tërë faqes së koshit të plehrave. Janë koshat e hekurta pa kapak, të cilët kanë ngjyrën po bojë tulle, që ata të bashkisë kanë vendosur nëpër kthina, cepe dhe boshllëqe të kryeqytetit tonë turistpritës, pluhurdendur e zhurmëshumë. E lexoj: “Kushton shumë të jesh i varfër”! Fërkoj sytë se mos më kanë zënë bubutina dhe bëj ta lexoj përsëri. Është po ajo e shkruar: “Kushton shumë të jesh i varfër!” Herë e parë në jetën time, që gjendem para një parrulle të tillë, edhe pse e quaj veten të gjezdisur. Nis të mendoj disi i çuditur! E pse qenka kaq e kushtueshme që të jesh i varfër? Që të mos kesh të hash, të mos kesh të veshësh, të mos kesh televizor, përse qenka kaq shtrenjtë? Puno dhe fito pará për të jetuar. A mos të lë të kuptosh kjo parrullë se që të jesh i pasur kushton pak? Pastaj, përse e kanë ngjitur këtu mbi koshin e plehrave? Nuk kish vend tjetër për ta reklamuar? E kush mund t‘i ketë bërë këto veprime? Nuk i jap dot dum! Ndoshta jam prapa kohës dhe nuk e dalloj dot modernen! Ndoshta nuk di të lexoj mes rreshtash!? Ndoshta… Instinktivisht kam ndaluar hapat dhe qëndroj në cep të trotuarit ku bashkohen udha rozë e monopatinave e biçikletave me pjesën që na ka lënë bashkia neve që ecim vetëm me dy këmbët tona, ende të forta, ndonëse të moshuara. Aty nuk pengoj kënd e nuk besoj se më shqetëson kush. Sepse kam parasysh atë mësimin e lashtë që je i lirë vetëm kur respekton edhe lirinë e tjetrit. Sakaq vërej se parrullës rreth së cilës po meditoj i afrohet një qen i zi. Qen nga ata të rrugës që bashkia ua ka dhënë të drejtën e të jetuarit pa riprodhim. Qeni është i bëshëm, as i madh e as i vogël dhe duke parë parrullën, ai ndalon ecjen dhe lëviz paksa vetëm kokën. E lëviz sa majtas-djathtas, sa lart poshtë. Të krijohet ndjesia se ai po e ‘lexon’ me kujdes dhe duket paksa i brengosur. Ndoshta ka konstatuar që diçka nuk shkon tek ajo e shkruar në faqen e koshit të mbeturinave. Ashtu siç po më ndodh edhe mua, njeriut, pak më tutje. Qeni, me sa kuptohet, nuk interesohet aspak për njerëzit, objektet që janë të fiksuar, apo që lëvizin. Është i përqëndruar tërësisht te koshi i plehrave dhe parrulla ngjitur në të. Pas fare pak minutash, qenit të zi, iu largua brenga prej fytyre. E shpërfilli parrullën. Ai po hunit rrëzë koshit, poshtë parullës. Ndoshta pret që pas asaj parrulle të gjejë ndonjë kockë apo diçka tjetër për të ngrënë. Tani po duket se nuk i bëhet vonë fare se ç’është ajo e shkruar deri sa nuk ka aromë ushqimi! Tek e fundit atë nuk do ta kritikojnë ndonjëherë përse’nuk e lexove parrullën’, por përse nuk e nuhate çfarë kishte brenda koshit mbi të cilin qe ngjitur parrulla. Por përsëri ngriti kokën dhe duke lënë përshtypjen se po ‘rilexon’ edhe një herë atë që është shkruar, ashtu siç bëra edhe unë, njeriu, para pak sekondash. Ai, si dhe unë, nuk e di kush e ka shkruar, kush e ka vendosur në faqen e koshit, përse e çfarë qëllimi ka kjo parrullë. Pas një hofti me vështrim të tendosur te parrulla tund kokën, e ul atë dhe bën të lëvizë. Mesa duket i dha karar që të kërkojë ushqim brenda koshit ose nga ana tjetër e tij, por oh… një makinë ‘bens’ me xhama të zinj e godet, e fut poshtë rrotës së parë, e shtyp dhe pa ndaluar fare, vazhdon të ecë furishëm drejt rrugës që të nxjerr në autostradë. Pa pritur e pa pandehur, si shumë kalimtarë të tjerë që ndaluan të pikëlluar, edhe unë u bëra dëshmitar i një ngjarjeje të hidhur dhe që sjell trishtim të thellë. Gjithkush shprehte sipas mënyrës së vet indinjatën për këtë vrasje. Një kakofoni zërash, sharjesh, të bërtiturash, thirrjesh alarmuese që i bashkoheshin angullimave të fundit të qenit të zi. U vra një qen i pafajshëm! Qen krejt i pafajshëm! Madje kurioz për të mësuar të vërtetën e një parrulle shkruar nga një dorë njeriu e ngjitur mbi faqen e një koshi plehrash! Një dorë njeriu ishte edhe kjo e vendosur mbi timonin e ‘bens-it’ që solli vrasjen e këtij qeni. T’i marrësh shpirtin një qeni vetëm se donte të ‘lexonte një parrullë’ për varfërinë dhe koston e saj?! Oh, sa e rëndë! Tronditëse! Në këto ditë të errta të vrapit drejt pasurimit për një natë, vriten jo pak njerëz të pafajshëm dhe pakkush turbullohet për ta. Ndryshe ndodhi sot duke parë skenën e një qeni që jep shpirt në trotuar, pranë një koshi plehrash. Dhe të jesh aq bastard sa të mos ndalësh për të parë se çfarë ke bërë me makinën tënde duke ecur me shpejtësi marramendëse!? Oh, çfarë lloj njeriu! Më i keq se qeni më i keq i botës!
Paska akoma ‘Çeço me biçak’! Nga emisioni i lajmeve të mbrëmjes mësova se një polic atje te kthesa e paskësh ndaluar atë ‘qenin e pabesë’ që vrau qenin e zi dhe i paskej kërkuar dokumentet. U konfliktuan dhe polici tjetër e shoqëroi në komisariat. Aty ai kish treguar se, makinën e kish vjedhur, ishte nën efektin e drogës dhe nuk dinte se kë e çfarë mund të ketë dëmtuar. Pastaj shtoi me pacipësi se kuisjet vajtuese të një qeni i kishin ringjallur emocione të fuqishme, të ngjashme, sipas tij, me një film eksitues pornografik që kish parë një natë më parë në televizor. A mos vallë përmbajtja e asaj parrullës së çuditshme me autor të panjohur nga unë dhe qeni i zi, vendosur te koshi i plehrave bojë tulle, nënkuptonte koston e zezomës së asaj jete që përfundon në një lloj vjedhësi vrasës të ditëve tona? Kështu e përfundoi rrëfimin e tij plaku Stasi Velo për ne pesë kafepirësit pensionistë të lagjes.
