Më ndaloi një mik i vjetër sot, shok shkolle në gjimnaz, kur po kthehesha nga plazhi. Pasi bëri “copë,” në dy minuta për gjëndjen e plazhit, që nuk ishte pastruar ( ai nuk lahet në det, as banjo dielli nuk bën) dhe shau për ujrat e zeza, që vazhdonin të derdheshin në det, shumë i shqetësuar donte mendimin tim pse Amerika i la afganët në baltë. Filloi të shante më zë të lartë amerikanët, Europën, pastaj qeverinë që do i mbajë më bukë afganët kur ne s’kemi për vete…..
– Më jep dy minuta kohë- i thashë,- të them diçka.
– Në punë je?
-Jo në pension, po ça pension muti. Ata të poshtrit….
– Nuk kanë kaluar dy minuta,- ia preva. – Lërmë tani…
– Fëmijët?
– Dy i kam këtu pa punë, ai i madhi nga Italia po hehe…
– Ujë keni?
– Një herë në 24 orë, se ai shkërdhata i gjatë Vlorën e Vjetër e thau…..
– Si ia dilni?
– Po ja me të keq o vëlla,- pohoi me zë të mekur. Ngriti fytyrën. Në sytë ë tij po ravijëzohej një lëng i ngjashëm me lotin. Pashë mjerimin, përuljen, kotësinë dhe kuptova që entuziazmi për Afganistanin kishtë rënë në zero.
-Me Afganistanin – i thashë më sinqeritet – si do ia bëjmë tani? – Se këto të tjerat i kuptova. Më përqafoi, mërmëriti diçka të tillë si: Ah mor vëlla dhe mbi sup ndjeva ndërkaq ngrohtësinë e pikës së lotit që i rrëshqiti nga sytë.
– Ujë -, i thashë, -ujë. – Kemi që nga viti 1912 që duam ujë…. Nuk m’u përgjigj. Iku duke hequr shapkat zvarrë. Po mbushej behari i gjashtë pa i hequr nga këmbët….
Myrto
Myrton e kam shok vegjëlie. Nuk bëri shkollë të lartë. Provoi të shkojë në emigracion, por nuk e hante dot punën andej. Shprehja që përdor më shpesh është se fukarallëku i është qepur për bythe, qysh fëmijë e nuk po i ndahet. Një herë në tre-katër ditë si pa mëndje gjendemi përballë afër “Da Capos,” bari ku unë pij kafen çdo paradite.
- Ç’kemi komandant?
- Hiç. Për ku? Emrin komandant nuk e di nga e ka shpikur.
- Po ja, kisha një punë këtu afër….
- Nëse je i lirë hajde pimë kafen bashkë!
- Kam pirë po ja sa për shoqëri….
Unë e di, që ai nuk e ka pirë kafen. Porosis dy kafe dhe një ujë.
- Po të thashë që kam pirë.
- S’ka gjë. Pije dhe këtë. Do një raki? Kamerier sill dhe një teke.
- Tani e teprove. Po të thashë që kam punë dhe do të iki. Myrtua ndërkaq ndjek më sy kamerierin deri sa bie gotën e vockël me raki.
- E po shyqyr,- i shfryn gjoja më inat. – Në Fier e more rakinë?- E ngre gotën gjithë delikatesë sikur të jetë prej porcelani të shtrenjtë kinez.- E ngjëron dukë e thithur ncëq, ncëq ncëq deri te gjysma, duke bërë ah, ah.
- E mirë Myrto?
- E mirë, jo keq. Ça të bëj ty unë? Merresh dot me ty ?- më thotë butë. Përthan gjysmën e mbetur të rakisë , kthen gjithë elegancë fundin e kafes nga filxhani dhe ngrihet.
– Ika se m‘u bë vonë. Po nuk ulem më me ty. Se ti, o vëlla, nuk të lë as të paguash. Ma ke bërë borxh, – shton plot sinqeritet duke ngritur gishtin tregues dhe largohet. Nuk shan, nuk përgojon politikanët, nuk mburr fëmijët e vet, nuk shpalos asnjë pakënaqësi të veçantë. Jo. Vetëm hera-herës bën pëf-pëf e psherëtin: Jetë e poshtër, jetë qëni.
Sot është e premte. Të hënën ai do të jetë sërish te një cep jashtë “Da Capos.” Do shfaqet papritur nga diku me ngut se gjoja ka një punë dhe pastaj do përfundojmë bashkë duke pirë kafe. Kjo histori përsëritet qysh nga qershori, ku unë gjendem në Skelë me pushime.
