Nostalgji…
Shpesh më duket sikur fytyra ime, është refleks i fytyrës, së një qyteti,
Që erdhi në ditët tona nga lashtësia me emrin :“AULON”
Dhe ka një dritë e dashuri për njerzit që nuk shteron,
Që ruajti , brënda vetes kaltërsinë e qiellit po edhe të detit,
Që puth brigjet e vëndit tonë,
Dhe ndjen atë balsamin ringjallës të erës së kodrave, “streh të xhenetit”
Mbushur me partokalle e limonë..
Është qyteti ku linda e ku nuk doja të lindja në ndonjë tjetër.
Ndoshta se diellin se gjeje gjëkundi aq pa kursim,
Po edhe pse me diell kuptoja dritën e lirinë…
Dhe, a mund të jetojë njeriu pa liri e pa dritë ?
Ndaj, në qindra luftra u gjëndën vlonjatët…
Dhe ata që shkelën tokën tonë,këtu mbetën,
U vranë e kockat e tyre,këtu u tretën,
Sa që gjenerali mezi gjënte ushtarët e vet,
I kërkonte në malë, i kërkonte në det,
Nga fashistët gjer turqit ,venecianët e romakët.
Në tokën tonë erdhët e u tretën,
Ushqim për Sorrat e krimbat mbetën…
Reflekse qyteti edhe brënda e jashtë vetes sime :
I varfër ai, i varfër dhe unë
Po sa të pasur bëheshim në ditët me shkëlqime,
Dhe lumturoheshim, kur qyteti nga kodrat zbriste buzëdetit,
“Pranë detit-afër Mbretit “?
Qyteti rritej, rritesha dhe unë,
Dhe çmohej si më i bukuri ndër qytete.
Nga bukuria e tij mbaja diçka për vete
Nuk doja të kisha lindur në ndonjë qytet tjetër
Le të ishte “ai tjetri” qyteti më i ri dhe Aulona më e vjetër,
Bukuria më rshfaqesh te kjo vjetërsi,
Dhe Vlora ka mbetur për mua : “qytet i vjetër, qytet i ri,
Diamant i diamantëve,
me rrënjë në lashtësi”…
Këtu, ku linda njëherë,
Më pëlqen të lind përsëri…
