Baladë
Koka në jastëkun e përgjumur.
Mendja në korijen e përhumbur.
Lisat e korijes janë prerë,
shkon andej së koti mendja e mjerë.
Në korije vetëm katër lisa
ngrihen sipër mjekrave me driza:
Ku barinjtë varin katër torba,
ku me sqep krra-krrasin katër korba.
Katër korba krah për krah krra-krrasin
dhe me sqep jastëkun tim çukasin.
Mos më joshin larg në katër lisat,
ku lëvizin katër mjekrat drizat?
Mos krra-krrasin:” erdhi pleqëria,
të mbaroi dhe ty, o mik, korija”!?
Koka në jastëkun e përgjumur.
Mendja në korijen e përhumbur.
Ku mbi katër lisat- katër torba,
njëra- tjetrën ngasin katër korba:
-“ Presim të na vijë e ta gostisim,
torbë e tij e ka të zgjedhur lisin”!…
1996
Dritëro Agolli
Në kënetë
Këneta fle, si truri i lodhur shumë
dhe herë-herë e zgjon diçka e fshehtë.
Pastaj sërish fundoset krejt në gjumë,
fundoset domosdo si një kënetë.
Tek fle nën bark e gudulisin peshqit
dhe duket sikur qesh një qenie e trashë.
Të shëmbëllen nga larg si leshi i qelqit,
ndërsa nga afër zjen si truri i kafshës.
Në bark miliona jetë i bëri torfë,
miliona jetë u lindën dhe jetojnë,
Ndaj truri i saj, megjithëse i amorftë,
lëviz dhe shpesh trazon dhe gjumin tonë.
Shkurt , 1996
Dritëro Agolli
