Mësova të duroj lëvizjen e etur të akrepave,
goditjen e tyre kumbuese kur bëhen njësh,
dhe heshtja thyhet në mes.
Mësova të luftoj me përbindëshin e përrallës
dhe çdo kuçedër që shfaqet në cep të udhës, tinëzisht
nuk më tremb më.
Larg teje,
mësova të kuptoj,
alfabetin e syve,
gjuhën e reve dhe të shiut.
Mësova të dua këngën e lumit
dhe heshtjen e tij…
Mësova të duroj dhimbjen e pemëve,
kur degët u këputën në fundvjeshtë.
Kur zhvishen ngadalë sapo nisin dimrat e acartë,
ato rrallë qajnë!
Dalëngadalë mësova të duroj ikjen e zogjve,
dhe ankthin që lënë pas, për foletë…
vendosa t’i mbaj në zemër gjithë cicërimat
bashkë me flatrimin e tyre të parë.
Mësova të di si t’i pres pa lotuar,
ulur mbi shkëmbin e dhimbjeve.
Mësova të kuptoj vlerën e një çasti,
që ikën e s’kthehet mbrapsht
e ta mbaj fort në kujtesë.
Madje mësova, të harroj!
Sepse përtej harresës, kam kuptuar,
se edhe dhimbja vdes.
