Në hala të pishës dridhen ca lotë të ftohtë.
Duan të bien, e s’bien dot….
Çfarë mund t’i presë në tokën e thatë
përveç se zhdukjes së ngadaltë?
Dielli i bekuar mbi pishën rëshqet.
Halat e lotuara në perla i kthen.
Rrënjët më thellë tokën përqafojnë
me diellin rëshqitës dashuri duan të thonë.
Dhe halat e pishës mesazh i dërgojnë:
edhe pak të rrijë, të mos nxitojë!
Ah,….si nuk e shikon?
Malli i pashuar mbeti gjithmonë.
Inati
Inati frymën po më zë.
Me thonj dua ta shqyej
Copa copa ta sikteros
larg meje, si leckë e mjerë të jetë.
Por jo, më bërtet “ai”:
djegës sa më s’ka,
edhe unë kam të drejtë të jetoj,
prandaj, më prano kështu si jam.
Nga unë “inati”, mos u trëmb?
Shpesh zgjidhje të gjej.
Gjaku në vlim, sytë të zgurdullon.
Zemra me ritmin rinor punon.
Pa mua, “inatin”, si kukull porcelani
nëpër vitrinat e shpirtrave të ngrirë
për zbukurim do të jesh.
Pa mua, “inatin” pa këmbë je
Kukullave pluhurin ua marrin
Ç’do mëngjes, vëndin ju ndrojnë
në papafingo shtëpinë kanë
nëpër shportat kashtore, festojnë dhe qajnë.
