Ende nën efektin qetësues të bisedës së përnatshme me Ledi Smianën, një shakullinë e sertë ere drodhi xhamat e dritares, vërshoi brenda, u end nëpër dhomë, si të donte ta përshëndeste.
Pothuaj në çast ndjeu frymëmarrjen e nxituar të dikujt! Fërkoi sytë… Figurë femre gjysmë e zhveshur u ravijëzua në grinë e studios, si e zbritur prej mjegullës. Qafën të gjatë e të hollë, mjekrën të vogël, linjat të turbullta, të papërfunduara. Ruajti gjakftohtësinë, zgjati dorën mbi komo, hapi abazhurin. Ndriçimi i butë ngjyrosi dhomën. Gruaja rreth të pesëdhjetave, a më tepër, e vështroi me sytë miopë, pa kurrfarë droje, si të ndodhej në shtëpinë e vet. Nuk dukej vjedhacake a kriminele, por as normale, me gjasë vuante nga çrregullime mendore. Pamja e trishtuar, mishrat e varura, këmbët hollake harkuar anash, fytyra bullafiqe e stepën. S’i pati ndodhur kurrë diçka kaq absurde. – Cila je ti? – nuk e fshehu tronditjen. Ajo ngriti njërën vetull e habitur. – Kështu priten miqtë? – Miqtë trokasin, nuk hyjnë nga dritarja. – Flladi nga dritarja erdhi. Edhe drita. Përgjigja majë gjuhës. – Nuk të njoh, – u përpoq ta fuste në brazdën e arsyes.
– Prit pak. Kërkoi në dollapin e rrobave, gjeti kapelën e Enianës, e vuri mbi krye, hodhi disa hapa, ndaloi përballë. – Më njohe tani? – përkuli kokën si zog kureshtar. – S’të kam parë kurrë.
– Shikomë! E pa disa çaste. – As të njoh, as dua të prezantohem më një të lajthitur, – shfryu i nervozuar. Hoqi kapelën, u ndal para pasqyrës, rregulloi flokët. Hapi kutinë e tualetit, u shkoi të kuq buzëve me lëvizje prej njeriu të ngeshëm. Gjithçka mekanike, pa nerv, vetëdija nuk merrte pjesë. – Më fal për pamjen, – i kërkoi ndjesë, – erdha me ngut. Përveç kësaj ti e ke fajin. Se ç’ faj kishte, ec e merre vesh! – Po flet përçart. – Të paktën të më kishe kursyer shikimin, larg pothuaj nuk shoh, afër mezi i shquaj sendet. S’e paske për gjë t’i masakrosh krijesat e tua, – zbrazi një rekord të vërtetë absurditetesh. – Boll, zonjë, dua të fle. – Zonjë? Pandeha se jemi miq. – Lëri këto! Përse erdhe në shtëpinë time? – Qetësohu, nuk të bëj keq, – iu afrua dritares, ua nguli sytë rrjedhave të avullta që lëpinin rrugën, kalldrëmin, çatitë e shtëpive. Veshja, qëndrimi i shpenguar, lëvizjet e ngadalta, fjalët e pakuptimta, sjellja e paturpshme e neveritën.
– S’besoj se more mundimin të vish për mjegullën këtu, – shfreu nëpër dhëmbë. – Pamje të tilla nxisin dëshirën të shkruash, – i tha me ton shpërfillës. Dhe shtoi: – E kam prej teje dhuntinë. – Nëse shpreson të më joshësh, gabon. – Absolutisht jo, – e qetësoi, – pres të freskosh kujtesën. – Çfarë kërkon prej meje Ia nguli sytë e çuditur. – Qenke matufosur! – Jo aq sa ty, – ia ktheu tërë mllef. – Jam Liburna… kaq shpejt harrove? Fjalia mbeti varur në ajrin e lagësht të studios. Liburna ishte trill letrar, qenie prej fjalësh, nuk ekzistonte në realitetin e njëmendët. I lodhur, veç jo deri atje sa të shihte ëndrra syhapur, halucinacione s’kishte pasur kurrë. – Nuk njoh njeri me këtë emër, – i tha i sigurt. – Shoqja e Ledi Smianës, – saktësoi, – pimë kafe te bar “Borana”.
Sado e pabesueshme, u detyrua ta pranonte. Gruaja përballë ishte Liburna me tiparet e gdhendura nga dora e tij, si e dalë prej librit. Po ata flokë të dendur, vështrimi i pjerrët, supet e kërrusura, lëkura e verdhë më me njolla të imëta kafe, po ata sy dritëshkurtër, të qeshur edhe kur vrenjtej. – Përse nga dritarja? – i dha kohë vetes. – E pashë hapur, thashë të vij për vizitë. – Në mesnatë? – Ditën dy gra nuk të shqiten. Sa mirë ia kujtoi! – Ime shoqe pret në dhomën e gjumit.
Qeshi me ironi, mori njërën prej batanijeve, u mbulua, la jashtë turirin dhe buzëqeshjen e palëvizshme mbi të. – Eniana do ta kalojë natën te vëllai i sëmurë. ‘Nga dreqin e dinte!’ – çoi dorën te balli të qetësonte dhimbjen e kokës, a të dëbonte retë e ngarkuara nga vizita e çuditshme. – Mos u merr me familjen, – foli vrazhdë. – Nuk po e bëj, thjesht e di. – Epo, mirë, mbaruam? As denjoi të përgjigjej. – Si thua për kafe? – u bë serioze, e logjikshme. – Tani? – Pse jo, ku janë takëmet? Pa pritur përgjigje, shpejtoi në kuzhinë. Disa çaste u dëgjuan hapat në korridor, zhurma e enëve, kërcitja e furnelës me gaz… U kthye me filxhanët që avullonin, paketën e cigareve, shkrepësen, zuri vend mbi divanin përballë, gjerbi një gllënjkë. – E kam qarë, – i zgjati kafen, paketën, shkrepësen. – Nuk pi kafe natën. As cigare. – Si të duash, – i la mbi tavolinën e kompjuterit. Lakuriqësia nuk i prishte punë, si të mos e dinte se ishte vetëm me të mbathura e gji mbajtëse, madje edhe ato të cunguara. Ai u ngrit, rrëmoi në dollap, gjeti ndërresa të Enianës, ia hodhi. – Vishi në banjë! E pandjeshme ndaj turpit, nuk begenisi të largohej nga dhoma. – Më mirë këtu, – i tha. Rrobat i vinin të ngushta, po gjithsesi më mirë me to.
– Pi kafen, kthe majat nga thembrat! – e urdhëroi. Ngriti paksa fundin, u përpoq pa sukses të mbërthente kopsat e xhaketës së ngushtë për trupin e saj. – Ishte i sjellshëm te bar ‘Borana’ – qesëndisi.- Do t’i telefonoj policisë, – e kërcënoi. Ngriti celularin, kërkoi numrin 911.- Kot e ke, – nuk i luajti asnjë muskul në fytyrë. – Çfarë? – Femra e ka kollaj të gjejë alibi, – i tha me nënkuptim. Atij i ngriu telefoni në dorë. – Pandeh se mund të bëj dashuri me ty? – Mua më pëlqejnë femrat, ti e di. – Nga ta di? – U bëre për hekura atë ditë, kur putha Ledin.
Mbeti pa fjalë, kjo krijesë misterioze donte ta çmendte. – Lëri marrëzitë! – ngriti zërin, – përse erdhe? Ndezi cigaren, e thithi me një farë sqimë, siç kishte parë Ledin. – Zëre se jam e dashura jote. Ta quaje kuçkë, e përkëdhelje. – Merri rrobat e Enianës, largohu. – Si do t’i thuash asaj?
Iu shmang rrezikut ta flakte jashtë. – Dëgjo, idiote… Ajo zgjati dorën, ia preu hovin. – Në jam idiote, hakërrehu vetes. Si shkrimtar duhet ta përdorje më mirë imagjinatën tënde të vogël.
Nuk kapej gjëkund. Vështroi për të qindtën herë orën e dorës, dhuratë ditëlindjeje prej Ledit, hapi gojën, u shtriq përgjumësh. – Ik tani, – zbuti tonin. – S’kam ku shkoj, – i tha me zë të pakët prej të sëmure, – shtëpia ime është në kompjuterin tënd. – E ke fjalën për personazhin e romanit?
– Pikërisht. – Ajo është sajesë, diçka pa gjak e mish, thjesht fjalë në letër. Ti je reale, ke familje, të afërm, miq. – Kjo është e keqja, – ngriti supet me gjest pafajësie, – nuk kam asnjeri, përveç teje. Je babai, vëllai, miku im i vetëm. Më dhe trup e shpirt, më lidhe me miq, që as e dija se jetonin. Pa ty nuk do të frymoja asnjë sekondë. Mënyrat e zakonshme për ta përzënë nuk pinin ujë, mbase fjalët e shkruara, ato që e krijuan, ishin të afta ta asgjësonin. U ngrit, hapi kompjuterin, gjeti dorëshkrimin, fshiu gjithçka pati shkruar për të. Liburna u zbeh nga mungesa e qarkullimit të gjakut, djersët iu ftohën, sytë e humbën gjallërinë, pika lot ia shndritën qerpikët. – Besomë! – i tha me keqardhje, – aq kohë sa ekzistova isha e lumtur. Sikur gjërat të ishin ndryshe! Hoqi veshjet e Enianës, kryqëzoi duart, si dorëzim, a lutje për paqe, iu qas dritares, u kacavar, kërceu jashtë. Mjegulla e fshehu në gjirin e vet prej avulli.
