Rrëfim për Latif Qazimin, politeknikumasin e Tiranës

987
I shkëlqyer në çdo shkollë dhe detyrë
1
Latif Qazimi kreu me rezultate të shkëlqyera katër klasë fillore në Çepan, shkollën unike e mbaroi po shkëlqyeshëm në “Konviktin Uji i Ftohtë”, Vlorë, në vitet 1951-1954. Pastaj e dërguan në Tiranë në “Politeknikumin 7 Nëntori”, katër vitet e të cilit ai i mbaroi me rezultate të shkëlqyera, jo vetëm në mësime por edhe në fusha të tjera të jetës shkollore: letërsi, vizatim, sport, aktivist i organizatës së rinisë etj. I etur për dije, i talentuar e më vullnet të admirueshëm, Latifi shkëlqeu në gjuhën shqipe, përvetësoi gjuhën ruse, shkroi drama e skeçe, luante në grupin artistik, nxirrte për katër vite, së bashku me Llambi Blidon, gazetën e nderit të shkollës. Pas diplomimit teknik-gjeolog e caktuan me punë në dikasterin e Ministrisë së Ndërtimit, por në realitet ai punoi nëpër Shqipëri në tetë vepra energjetike, industriale e bujqësore. Edhe pse koha i kalonte nëpër themele veprash ai nuk hoqi dorë nga letërsia e arti. Thuri e botoi poezi e artikuj publicistikë, shkroi tregime e skica, mbajti ditar të rregullt. Si gjithë të rinjtë e kohës, ëndrra e tij ishte vazhdimi i studimeve të larta, jashtë ose brenda vendit. Latifi kërkon të konkurrojë për në Institutin e Arteve dhe fitoi në korrik 1961 por atë e dërgojnë në Kinë për studime në tetor 1961. Edhe atje pesë vjet me rezultate të shkëlqyera, në mësime, në jetën studentore, në studime, letërsi, vizatime, përkthime etj. Meritoi diplomën e inxhinierit elektro-metalurg dhe pas kthimit në atdhe e caktojnë të punojë në uzinën ushtarake të porsakrijuar të Poliçanit, ndonëse i përkiste të emërohej në Kombinatin Metalurgjik të Elbasanit që ishte në fillimet e tij. Tashmë Latifi kishte krijuar një profil të plotë inxhinieri e letrari, për më tepër, veç gjuhës ruse, zotëronte gjuhët kineze, angleze dhe kish njohuri të mira për gjuhët greke, gjermane, franceze dhe esperanto.

2. Vdekje e beftë enigmatike
…dhe në datën 12 maj 1967 Latif S. Qazimi, siç u dha varianti zyrtar shtetëror vetëm gojor, rastësisht, nga një shofer kalimtar, u gjend i vdekur në një cekëtinë të lumit Vjosë, në afërsi të Urës së Dragotit në rrethin e Tepelenës. Fillimisht u konsiderua “vdiq si armik i popullit” e më pas, “familja mund të vinte të merrte trupin e të vdekurit në arkivolin e mbyllur hermetikisht”. Akti i varrimit u krye më 14 maj 1967 paradreke në vendlindje, në Çepan. U tha nga personat e fushës së hetuesisë, se u hapën dosje hetimore, u bënë ekspertiza, u morën prova materiale e përgjigjja zyrtare mbeti po ajo e datës 12 maj 1967 : u vetëmbyt! Enigma vijon edhe pas pesëdhjetëvjetësh. Pse nuk u lejua familja të njihej me dokumentacionin e kësaj vdekjeje?…E vranë apo e vetëvranë!?…Pse u la në harresë të plotë nga të dy sistemet ekonomiko-shoqërore?

3. Trashëgimia e pasur e Latif Qazimit inxhinier, poet, shkrimtar, kritik, përkthyes, vizatues…
Pavarësisht nga jeta shumë e shkurtër e tij, vetëm 27 vjeçar, la një trashëgimi jo të vogël në drejtim të profesionit që ushtroi si teknik gjeolog dhe si inxhinier elektrometalurg, ndonëse këtë të dytin nuk arriti të fillonte ta vinte në jetë siç dëshironte ai. Më e madhja që na la është dashuria e tij për Shqipërinë, punën në tërësi e për zanatin e gjeologut e të metalurgut në veçanti si dhe pasionin e madh për letërsinë dhe artin.

Së pari, duhet të të përmendim hidrocentralet e Bistricës e të Shkopetit, që ishin objekte të një rëndësie të veçantë kombëtare, ku Latifi investoi djersë e dije, mençuri profesionale dhe aftësi organizative; në studimet për ndërtimin e themeleve të këtyre veprave shumë të mëdha dhe krejt të reja për kohën dhe mundësitë ekonomike e intelektuale të Shqipërisë. Latifi shpalosi tërë energjitë e tij fizike, mendore dhe meritoi plotësisht atributet e një inxhinieri të mirëfilltë. Ai punoi e jetoi në kantiere tok me punëtorët ku tregonte gjithnjë portretin e tij si njeri i dashur me shokët e shoqet, me një art komunikimi shpirtëror që spikaste ngado e në çdo kohë.

Së dyti, ai kryesonte ekipet e punimeve për digën në rezervuarët e Kurjanit e të Thanës; për vendosjen e linjave të tensionit të lartë në Milot; rrezikshmërinë që sillnin rrëshqitjet masive të dherave dhe si do të parandaloheshin ose përballoheshin ato në një objekt në Përrenjas; gjendja e shtresave tokës ku do të ndërtoheshin këmbët e një ure të rëndësishme në fushën e Maliqit në Korçë; problemet e ujërave nëntokësore në bregdetin e plazhit të Durrësit dhe mjaft objekte të tjera të rëndësishme. Trajtesa të tjera të karakterit të mirëfilltë studimor-shkencor ka pasur, me sa kemi gjetur deri tani në Arkivin Qendror Teknik të Ndërtimit, në dy objekte jo pak të rëndësishme kombëtare siç janë Fabrika e Sodës Kaustike në Vlorë dhe zgjerimi i Uzinës së Porcelanit në Tiranë. Edhe pse punoi një kohë shumë të shkurtër, vetëm 149 ditë, la gjurmë edhe në fonderinë e Uzinës Mekanike të Poliçanit dhe në laborator lidhur me analizën e metaleve për prodhimin e armëve të këmbësorisë.

Nga trashëgimia e tij letrare artistike përmendim: ka shkruar shumë më tepër ditar, por ne mundëm të gjejmë vetëm 404 faqe në dorëshkrim; 74 poezi të përgatitura për botim; prej tyre katër janë botuar në gazetën “Zëri i Rinisë “ datë 30 shtator 1960; dorëshkrime të tjera, të shumëllojshme, të llogaritura , gjithsej afërsisht 187 faqe; 16 tregime e 44 skica; peizazhet e përshkrimet e natyrës dhe të jetës në Roskovec, Plazh – Durrës, Bistricë, Anshan, janë disa prej tyre. Në dorëshkrimet e Latifit gjejmë kritikë për artin skenik, për letërsinë në prozë e poezi të kohës që ai jetoi, për pikturën dhe skulpturën. 32 faqe janë kritikë vetëm për poezinë dhe veprën e deri atëhershme të Ismail Kadaresë. Gjithashtu në dorëshkrimet e Latifit ka përkthime nga gjuhët ruse e kineze, fabula, anekdota etj. Ka konspekte hulumtuese të grimcave gjuhësore e folklorike të rrënjës popullore të gjuhës shqipe; proverba të përkthyera e të përshtatura prej tij krahasimisht në tri gjuhët: shqipe, ruse dhe kineze. 189 vizatimet e larmishme të Latifit kanë marrë vlerësime maksimale nga piktorët Skënder Kamberi, Anastas Kostandini etj, dhe posaçërisht nga Skulptori i Popullit Mumtaz Dhrami. Nën përkujdesjen e av. Përparim Kalo me një pjesë të zgjedhur të këtyre vizatimeve u çel për tre javë një ekspozitë e shumëvlerësuar në “Galerinë Kalo” në maj 2016. Ai ka shkruar disa pjesë shfaqjesh teatrore të shkurtra e skeçe, për të cilat ka pasur interes e vlerësim të veçantë Mësuesi i Popullit Gjergji Canco etj. Dorëshkrim ose shtypshkrim prej tyre deri tani nuk kemi mundur të gjejmë; në revistën “Për jetën e shkencën” që botohej nga shkolla e tij, ka debutuar disa herë me shkrime të ndryshme. Ai ka pasur një letërkëmbim të gjerë, tepër interesant dhe me shumë njerëz, shokë e shoqe, miq e dashamirës, të profesioneve e moshave të ndryshme, shqiptarë, kinezë, algjerianë, rusë, sidomos kur ishte student në Kinë, pjesa me e madhe e të cilit është ruajtur. Dorëshkrimet e tij me vlera të spikatura shoqërore e artistike për t’u botuar përbëjnë një kolanë librash formatvogël me vëllim afërsisht 1200 faqesh. Vepra e tij letrare e artistike është zbardhur, redaktuar dhe pret dritën e botimit duke u bazuar në shpresën, se do të gjendet njeri me zemër të madhe ose edhe ndonjë institucion kulturor që të sponsorizojë atë. Deri tani familja i ka botuar dy vepra të tij. 

Studiuesi Ilmi S. Qazimi (dhe të tjerë), përpos përgatitjes së veprës së Latifit për botim, ka takuar rreth 300 persona që e kanë njohur Latif Qazimin, në vendlindje, në shkollë, në jetën e tij në Shqipëri e në Kinë e në punë dhe prej tyre ka dëgjuar ose i janë dhënë të shkruara përshtypjet dhe vlerësimet nga më të lartat për të. Ishte unikal, i pashëm, i dashur e i dhembshur. Njeri me ndjenja të holla dhe pastërti të kulluar shpirtërore dhe me interesa të gjera jetike: pjesëmarrës në një nga shfaqjet lëvizëse të Ansamblit Kombëtar të Këngëve e Valleve të Republikës së Shqipërisë, gusht 1959; aktor në grupet teatrale të shkollës së mesme, sportist me aktivizim në futboll, volejboll, kanotazh, shahist, këngëtar etj. Ishte i ri që vështronte larg. Inxhinier me vizion të kthjellët për një të ardhme të ndritur të atdheut e të popullit të tij dhe që ushqente dashuri të thellë për Shqipërinë e sidomos për vendlindjen. Njeri i pajisur me magjinë e thithjes së shpirtit të njerëzve dhe me artin e komunikimit më çdokënd. Djalosh me prirje të dukshme dhe të vlerësuara artistike, poetike dhe aktoreske. Intelektual idealist, me ndërgjegje të lartë, që aspironte për liri,demokraci e humanizëm kudo në skutat e jetës njerëzore.
Izet S.Çulli
Sigal