Pa zë dhe i heshtur, qëndron si një plak
i moçëm i vetmuar.
Rrethuar tërësisht prej ujit me mijëra,
e kush e di se sa vjet!
Miqësi ka me detin tekanjoz, herë të qetë,
e herë të harbuar…
Dhe andej nga lind dielli, një popull
po aq i vjetër, sa dhe ai vet.
Kush nuk e njeh mirë Sazanin, vështirë
do ta kish, për ta kuptuar
Nuk di pse heshtja e tij mendimet si dallgë
pa reshtur, m’i trazon!
I jap të drejtë, kushdo kur braktiset,
ndihet keq, bile i tradhëtuar
si pleqtë e vrarë në shpirt, ai fsheh dhimbjen
dhe lotin kur pikon.
Kur e shikoj ashtu ligështohem, sinqerisht.
Dhe unë si ai lotoj.
Më merr malli për gurët, kepet, gjiret, e deri
te”Grykë e xhehnemit”.
I rrebeluar jam, e nga inati me grusht fort,
nuk di kë të qëlloj?
Pse u tjetërsuam, mos vallë dje ishim ne,
ata që sot, nuk jemi !?..
—–
Ehhh Sazan! Ti s’ke faj, fundja tabanin
nuk e lëvize prej vendi.
Jo vetëm ne, por dhe bashkëmoshatarin tënd,
kapriciozin det.
Në këmbë i prisnin agimet, e shqipen
përherë duke fluturuar.
Pararojë e tokës time, ushtar i betonuar
me pushkë e bajonetë !
Pa do kalojnë para teje shekuj të tërë ngarkuar
shpinën plot me qindvjeçarë!
Unë me bashkshokët, e ish banorët e tu
natyrisht që nuk do të jemi.
Nuk ka gjë Sazan! E dimë se ti syçeluri
i tokës time, vigjëlon i gjallë.
Bashkë me Karaburunin, për aq kohë
sa armiqtë nëpër këmbë do t’i kemi.
Teksa kujtoj shokët e alarmeve, pse flaka e shpirtit
më ngeli e pafikur ?!…
Bashkë me ty Sazan, pimë fare pak ujë të ëmbël
dhe më shumë të kripur !
