Kujtimit të sime shoqe
Muzg. I vetëm eci mendueshëm në shëtitoren e liqenit. Kanë rrjedhur dhjetë vjet, nga ajo mbrëmje maji, që ne të dy ecnim mes muzgut mbrëmësor. Muzgu. Çaste të veçanta: dita që tërhiqet, nata që vjen. Si për një përshëndetje të fundit, dita derdh ende një tis drite të zbehtë, që sa vjen e shuhet, teksa nata me çap të ngadaltë nden vellon e saj të mugët. Bardh e zi, që bëhen ujem dhe i japin jetë muzgut. Atij çasti të mahnitshëm, kur dita na thotë natën e mirë dhe nata mirëse ju gjeta! Muzgu. As ditë as natë. Ajo që e quajmë mbrëmje. Mrekulli e magjishme, kur gjithçka që na rrethon fillon e kthehet në mister, zhytet në fshehtësi dhe nis e murmurit me zërat ujem të natës. Shfaqet kupa qiellore stolisur me arin e yjeve. Të dy, këtë mbrëmje, kapur përdore, si dikur në të ri, baresim në shëtitoren e liqenit. Në mjegullimin e muzgut, përjetojmë ndijime të mahnitshme. Na duket vetja si të papeshë e të palëndët, qënie eterike, sikur nuk ecim, por pluskojmë në ajër dhe flladi na ledhaton me freski e na shtyn përpara, si petalet e luleve të mollës në pranverë. E pse gjithë kjo ndjesi? Ndoshta se edhe jetët tona po i afrohen muzgut? Jo. Nuk dëshirojmë ta besojmë. Edhe pse çdo mëngjes, kur zgjohemi i jemi falnderues ditës së re që jetojmë, jemi plot jetë, në zemër e shpirt gurgullon qetësisht gëzimi i qënies, shpresa për më të mirën dhe dashuria për jetën. I gjithë ky përjetim mbrëmësor është ngazëllim, për bukurinë e jetës dhe natyrës rreth nesh. Ndjehemi që jemi pjesë e saj. Një pjesëz e vockël e botës së madhe. Diçka që nuk thuhet me fjalë, por ndjehet në tërë qënien.Ti ngadalëson ecjen. Je pak e lodhur? E di, e ndiej. Kemi ecur shumë. Ja, mbërritëm te ulësja jonë, anës shëtitores.Them e jona se aty prehemi shpesh. Ulemi. Të rrok lehtësisht nga beli, të afroj pranë vetes. Dora jote merr timen. Ndiej butësinë dhe ngrohtësinë dhe prej saj, në mua rrjedh ajo rryma jetësore, që na bën të ndjehemi të shkrirë në njësh, shpirtëra binjakë të pandarë, që rrojmë dhe drithërohemi për njeri-tjetrin. Kryet e t‘u mbështetet në supin tim. Të puth butësisht në faqe. Prapa dhe përpara nesh, na bëjnë shoqëri drurët e pyllit të parkut. Drurët shushurijnë, ajëri drithërohet nën ritmin e këngës së gjetheve, lisat e vjetër përralltarë, kuvëndojnë, rrëfejnë ndodhitë e jetës së tyre shekullore: shqotat, goditjet e rrufeve, hepimin e kurorave nga tramundanat, gjumin dimëror, ringjalljen dhe blerimin në ngrohtësinë pranverore. E dëgjon zukatjen cicëruese të bulkthave, klithjen mallëngjyese të Gjonit që kërkon motër Qyqen? Këngën e turtulleshës, që i thërret të dashurit? E ndjen amzën e luleve dhe barit të sapokositur që ermiron hapësirën? Shihe luzmën e xixëllonjave me vijëzimet dhe lakoret e ndritshme e të hallakatura që sillen rrotull nesh lakadredhas, si ca shpirtëra të shqetësuar e të paprehje. Kjo është magjia, mrekullia dhe poezia e muzgut. Të dy heshtim. Jo se kanë shterrur fjalët. Në këto dyzet vjet,që jemi bashkë, sa herë i kemi thënë njeri-tjetrit: ”Të dua”. E themi dhe e themi sërish edhe në heshtje, se dashuria është brenda nesh, e vërteta e shpirtërave dhe zemrave tona, që na e mbush jetën plot me mrekullinë e saj. E thotë edhe kjo heshtje, që flet sa mijëra fjalë. Dyzet vjet që rrugëtojmë bashkë. Sa shumë do të thoshte një i ri! Sa pak themi ne të dy. Dyzet vjet si dyzet ditë. Jemi dashur dhe duhemi, përgjërohemi për njeri-tjetrin, por si të gjithë edhe jemi grindur e pajtuar, kemi lindur dhe rritur fëmijët, që tashmë na kanë gëzuar e bërë gjyshër. Jeta është si një vrapim me pengesa. A kemi qënë të lumtur? Them se më së shumti po…Presim që në lindje, të dalë e të ngrihet hëna e re. Çast që ti e pëlqen aq shumë. Nuk vonon dhe ja, fshehur prapa horizontit, nën tisin e muzgut, hëna puthet me qiellin. Qiellit iu kuqëluan faqet me purpur. Nga turpi, droja apo drithërimi i kënaqësisë? Ku ta dish, mbase të gjitha bashkë. Si faqet e tua kur shkëmbyem puthjen e parë. A të kujtohet? Ishte si kjo natë me hënë. Vetulla e artë e hënës së re, përtueshëm, si në një film me xhiro të ngadalësuara, nget lart deri sa shfaqet e plotë dhe na buzëqesh rrëzëllitëse me arin e dritës së saj. Pluhuriza e ndritur, shpërndahet dhe përndrit muzgun që bëhet më i tejpashëm.”Ah sa bukur”thua si me psherëtimë dhe shtrëngon dorën time. Dua të të bëj një dhuratë. E marr vetullën e hënës dhe e vendos si kurorë mbi kryet e tu. Jo vetëm hënën. por edhe disa yje mbi të. Dhe ndodh mrekullia ai shndrrimi i mahnitshëm: ti e larë me dritën e yjeve dhe e ngjyer me hënë, një bukuri qiellore. Kjo je për sytë e mi. Je e bukur e mira ime. Se siç ka thënë një poet, e duam një grua jo se ajo është e bukur, porse ajo është e bukur se e duam ne! Ti i ke të dyja. Heshtje. Vallë, çfarë mendime buisin nën atë ballë të bukur? Pse ai trishtim në vështrimin e hedhur larg në horizontin e ngjyer me farfuritjen e hënës? E kuptoj. Edhe pse s’ta themi, ti e di të keqen e pashërim të trupit tënd. Sido që kurajoze, me dëshirën për të jetuar e gëzuar çdo çast, me shpresën se mund të ndodhë edhe çudia, mendimet të shkojnë te ai që është fundi i udhës që po afrohet. Ikja e dhimbshme nga jeta, në amshim dhe ngjitja lart në qiell, si një yll. Duam apo nuk duam ta pranojmë, me dhimbje ulëritëse, zemërplasur, shpirtvrarë. Ja që i tillë është fundi i rrugëtimit të jetës. Jeta një lumë, vdekja një det. Një lumë, që e ka burimin e fillesës te lindja, dhuratë e shënjtëruar e nënave, që rrjedh e rrjedh me vite, herë i qetë e herë i rrëmbyer, duke çarë udhën me mundim, deri sa derdhet, duke shterrur në detin e vdekjes. Nga lindja te vdekja, ditët dhe vitet e jetuara. Ah ky fund, kjo gjëmë, kjo ndarje, nga gjithë ata që i duam dhe na duan. Tmerrohem kur e mendoj. Të lutem, e dashur, largoje trishtimin, hiqe mëndjen nga e keqja, buzëqesh, le të jemi mirënjohës për çdo ditë që na falet, t’u gëzohemi netëve si ky dhe ditëve që do të vijnë. Mirënjohës edhe që jemi të rrethuar nga njerëzit tanë, që na duan dhe i duam dhe vazhdojnë të na falin dashuri. Ngrihemi. U bë vonë. Le të kthehemi në shtëpi. Natën e mirë Hënë. Natën e mirë dhe ju o yje. Mirupafshim netëve të tjera.
