Një shtrigan i pashok
Me nerva të ciflosura,
Nuk e shtrin jorganin
Aty ku i ka këmbët.
Nga që s’di ç’të bëjë tjetër
Duart i hukat pahiri…
Dhe nga që mërzitet shpesh
Shtërngon dhëmbët.
S’ka punë të tjera ky mjeran
Me fatin e trishtë mbi kurriz,
Me fatin si kurriz breshkë
Nuk e di, rrëshket a lëviz…
Kam ngec’ në nji degë
si gjethja e funit
Që tundet nga era e stinës,
e nuk nigjon me ra.
Bash aty curulatem mes ngjyrave t’arta
T’kuqe, t’verdha,
ngjyrave vjeshtuke,
si dikur vesa
Kur bari asht i njomë,
e ajo rrëshqet mbi trup
Ku tanë botën mundesh me pa në
nji pikë uji.
Tash po bahem erë,
e tash po gjej krah me fluturua
përtej mureve që duan me mbajt peng.
Kam mësua me pa
Përtej shtatë qiejve blu
Përtej shtatë malev gri
Përtej hundës tande,
njeri!
