Kishe kaq kohë që kërkoje një kishë,
një kambanore për të lajmëruar dashurinë!
Ndërsa unë kërkoja një psalm të vetëm:
kënduar në kantikat e vjetra të Solomonit të vdekur.
Por të gjitha psalmet ishin thënë,
në shkulmën dhe trishtin e mijra vjetëve:
gojë më gojë,
shtrat më shtrat,
frymë më frymë,
në sinagoga e kisha të rrënuara,
që nuk janë më.
Atëherë kërkova psalmën time:
të përhumburën, të përunjurën, të hirtën!
Psalmin e buzëve, që zgjojnë të vdekurit dhe agun,
që mbushin krahërorët e vegjël të zogjve dhe shtëpive.
Psalmin me hapin e lehtë të barit,
me sytë e të gjelbërtës,
me lëngun e shegës së hapur bashkë.
Psalmin për një kishë të ngritur në natyrë
ku veç një altar guri ka,
a muranë kulti të harruar
ku murgjit kanë lënë një milionë fjalë e lutje
aty: nën kubenë qiellore,
me zotër e hyjni të dashuruar.
Ti kërkoje një kishë,
unë gjeta psalmin e purpurt
në palimpsestin e të gjitha kohrave,
Laudamus shpirtit që ka nderur duart
dhe më mban me frymën e vet!
Sot është dita e lëvduar
plot harqe të Mozart,
oboe dhe violinçelë,
që e ngrejnë lart botën dhe trupat tanë.
Lëvduar, psalmi im i shenjtë!
