Veçse një ëndërr
Ja kështu, ti erdhe, ndenje, ike,
dhe sikur këtu nuk ishe kurrë!
S’erdhe si e dashur, por si mike
thjesht si vizitore tek një burrë.
Për takimin, tjetër ëndërr kisha,
tjetër doli, siç u ndodh në botë.
Ëndërrova në kulm të trëndafilta;
si një verë a trëndafil në gotë.
Dhe megjithatë them, faleminderit!
Ti më dhe një fluturim mbi një ëndërr.
Nëpër portën hapur prej ylberit
dhe s’ka gjë se ëndrra ishte zhgjëndërr
SERVILI VAJTON SHEFIN
Të mërkurën mbrëma
lajmin seç ta dhanë!
Të lesh telefonin,
zyrën në Tiranë.
Të lesh telefonin;
të shkosh nëpër ara.
Të shikosh në brazda
Mbin, apo s’mbin fara.
Dhe të mbathësh çizmet
përmbi gju të gjata;
ledh më ledh të bredhësh
gjer të zbresë nata…
Plaç moj ditë e zezë!
Plaç moj e mërkurë,
na rrëmbeve Zeqon,
burrin deli burrë!
Ishte yll i zyrës.
Fjala jote mjaltë,
s’ishe për ugare,
s’ishte për në baltë.
Si do hedhësh vaun,
kur të fryhet lumi
Mbetëm si jetimë,
s’do na zërë gjumi.
Ah, kjo zyrë e shkretë
si s’pëlcet së qari?
Iku pikë e burrit,
iku mendimtari.
Iku pikë e burrit;
iku po kush mbeti?
Ti ke qënë nderi,
kripa dhe lezeti.
Kush do të jetë nuri;
nuri i zyrës sonë!
Kush do bëjë teza
edhe konkluzione?
Kush do mbajë fjalën,
fjalën me aq peshë;
fjalën që buçiste
me njëqind rrebeshë?
Ç’i kish hije gazi
edhe zemërimi…
Ç’i kish hije balli
rrudhur nga mendimi!
Si nuk vumë kujen
lajmin kur ta dhanë:
të lesh telefonin,
zyrën në Tiranë!
Pranë teje ndodhem,
miku im i vjetër,
po do jem më shumë
pranë shefit tjetër!
