Në stolat e parkut, të boshatisur nga shiu,
një grua e vjetër, rrinte menduar.
Vjeshta e lagur nga shiu dhe lotët,
shpirti e saj si mal i rënduar.
Vjeshta m‘u duk reckë e vjetër,
gjethet e zverdhura, trupin mbuluar,
shpatullat e saj të krrusura nga hallet,
kjo kohë e lagësht, atë e ka lënduar.
M‘u kujtua nëna kur u hapën kufijtë,
e vetme ngeli me macen e saj.
Djemtë ikën kurbetit mërguar,
harruan stinët vitet me rradhë.
Ishte vjeshtë tha gruaja e përlotur,
kur fëmijët ikën vetëm më lanë!
S’janë kthyer më, as verën e radhës,
as vjeshta kur ikën, s’u kujtohet më vallë?!
Ja shkunda gjethet dhe lotët ja fshiva,
një letër më zgjati nga gjiri i saj.
Ca numra telefoni, të shkruara shtrembër,
m’i lajmëro, po vdes, t’më arrijnë …
