Jam ulur tek burimi i këngës sate,
Mbush pëllëmbët, pi e s’kam të ngopur,
Ndjej në buzë, qumësht dallëndyshe,
Brenda gjoksit: brengë të pasosur…
Por, s’më lenë ta shuaj shpirtin e djegur,
Vjen një kalë, që s’hingëllin si kalë.
Vjen një cjap me brirë, zile e mjekër,
Një bilbil kërkon të pijë pa radhë…
Pastaj mbërrijnë njëmijë dasmorë,
Edhe gjiri i nuses bëhet krua,
Kërcen nuselala mbi një shkurre,
Grifshi-grifshën e puth ndenë ftua…
Mbi krahë-dallëndyshe vijnë turistë,
Flasin njëzetë gjuhë e s’merren vesh,
Nga një gotë kristali mbajnë në dorë,
Shkel syrin xixëllonja, pleshti qesh…
Tek Burimi i Këngës, zgjatin gotat:
“Një dopjo kampari, uiski, birrë…”
Ngre lart brirët dhe dredh mjekrën cjapi:
“Këta të huajt s’e njohin hardhinë!….”
Sa herë hëna i jep faqen diellit,
Vijnë të gjithë te ky burim-magji:
Lulet,
njerëzit,
kafshët,
zogjtë e pyllit…
Pinë, dehen, qajnë,
bëjnë dashuri…
