S’di pse,
puthjen e parë
e kam dhënë tek sytë!?
Mos n’atё kohë të vrenjtur,
s’kish shkëlqim të dytë!?
S’di pse,
Lodhur e zhgënjyer
nga vështrime rakitikë,
m’u dukën sytë e tu liqenj të dhimbjes.
Që gurgullonin e shpërthenin digat me qerpikë!?
Dhe piva pa u ngopur kurrë
lot lumturie tërë kripë.
Dhe e di pse?
Kam një jetë që po i shoh,
e prapë, sa herë ndjehesh keq,
i fal një puthje të të ngrohë.
