Jeton në syrin tënd
Siç duket
Unë jetoj brenda në syrin tënd.
Bashkohen qerpikët,
Vjen nata për mua,
E ngrohtë.
Gjumi im rrëzon rrobe si gjethet e mëdha.
Kur të treten, të mos të di gjë
Që jam ajo pemë në largësi.
Zogjtë ndërtuan një fole. Është zemra Ime.
Pastaj dhe një zemër tjetër
Me fije dritë
Dhe me kokrriza dheu si dhimbjen
Te krahët e mi e ndërtuan zogjtë.
E dija
Është zemra jote.
E pashë
Kur hape sytë dhe solle agimin tim.
Kam kaq kohë që jetoj në syrin tënd,
Dhe që të çlodh,
Dal herë pas herë shëtitje
Në formën e kulluar të lotëve.
Dhuratë Hyjnore
Ne fillim ishte puthja e dorës në ëndërr-
hënë ndjellëse qe afrohet.
E pranuam fatin të vuajmë
magjishëm si hyjnoret.
Ti kërkon të më futesh brenda vetes
mua, tufanin e dëshiruar, që shkallmon
shkallë dhe ankthe,
pritje dhe dritare,
anët e trupit tënd
për t’i ribërë sërish prej drite të dritës.
Qysh të mbërrij nga fundi i barkut
te gjinjtë e tu, të diejt
që i shtrëngoj si fëmija dy zogj të artë,
të mos i ikin më të përralla drithëronjëse.
Zambakë të mëdhenj afshesh na mbështollën.
Pastaj mes mjegullave dehëse
të rënkimeve dhe psherëtimave
shoh si bie fytyra jote
nëpër humnera parajse,
bie dhe unë, s’të ndahem, i mbërthyer
pas teje me buzë, me të gjitha buzët e mia
nëpër lëkurën e shpirtit tënd,
qe u mbush me muzgje te vogla, blu.
Ah,të paskam kafshuar si mollën biblike.
(Dhembja është tejet e ëmbël.)
Ti je molla prej kohe
që s’mbaron.
Zbathur shëtitët nëpër buzët tua
Zbathur,
Vetëm zbathur
Shëtitet nëpër buzët tua.
Këmbët mu mbushën
Me petale të kuqe puthjesh
Që më bien gjatë ecjes.
Dhe kështu u krijuan yjet
Në qiellin tonë prej toke.
