Si të duash..!
Si të duash si mos të duash.
Unë mbeta faqeve lotpatharë
Mos më bëj që dhe ti të vuash.
Dhimbjen në dysh për ta ndarë.
Ndaj hiqmi sytë e mos më shiko.
Më mirë njeri le të vuaj.
Ti e di që unë vdes për to.
Po në irisin e tyre rri një i huaj.
Ti e di që për syt e tu vdes.
Lumturinë aty, dua të hedh valle.
Ylberin dua ta puth çdo mëngjes.
Në irisin e bukur, dua gaz e jo halle.
Lulet t’i bëra buqetë, u vura kordhele.
Që të mos vyshken, po i vadis me lot.
Ka mimoza, manushaqe e luledele.
Eja melisa ime në livadhë e kullotë..!
Për fjalët që nuk shkruajta
U ula buzë detit në një gurë.
Nisa të shkruaj në bllok dy fjalë.
Po fjalët m’u ngatërruan në strukturë.
Trupin ma përshkruan mornica e valë.
Vajzat luanin në plazhin e braktisur.
Mua më iku filli e muza.
Mbajta peng një mendim të krisur.
Nga shija e hidhur m’u njom buza.
U ngrita e në rërën e lagur shkrova.
Pastaj fjalët i futa në zemër.
Bllokun e futa në çantë, falje i kërkova.
Për fjalët që nuk shkrova se jam femër..!
I ngrënë, pa ngrënë, do paqe e liri..!
Në stanjacionin tonë të largët.
Ku parajsa është binjake me ferrin.
I lodhur është dielli, që ndrin vakët
Kot i zemërohet hënës, që plas sherrin
Kështu është ndërtuar kjo botë, qysh herët.
Kush dashuron i ngre diga njerëzimit
Jeton për vete dhe për të tjerët.
Shkon n’burgun e jetës, për faj të trishtimit.
Kush di e dashuron fal e se njeh inatin.
I ngrënë, pa ngrënë, do paqe e lirinë
Në fushbetejën e urrejtjes ngre habitatin.
Mbron brinjën e dhuruar e se njeh zilinë.
Sa më ka marr malli moj capkëne!
Sa më ka marr malli moj capkëne!
Bukuri e vendit tim, që ndrin asaj ane.
As zërin e ëmbël s’po ta dëgjoj.
Unë nga ty Abc e dashurisë po mësoj.
Sythat po lëvrijnë e po zgjohen
Dimri me dënglat e tij po largohen.
Ne jemi larg, na sheh veç dielli e hëna.
Mes veti na ngelen shumë të pathëna..!
Të puth e përqafoj me malle
Do të dua fort sa të jem gjallë
Gabimet e tua t’i lexoj në ballë.
Ndërsa për të mijat të them: “më fal!”.
