Sot m’u kujtua papritmas, për shkak të një filmi që po shikoj në tv. Emri i saj është po aq i ëmbël sa edhe vet pamja që kishte. E quajnë Sheqere. Me emrin e saj kemi qeshur e lozur duke ia trazuar, sa herë që luanim kur ishim të vegjël. ‘Shërbete moj, hidh topin!’ ‘Oh, Pekmezi i rafinuar, do vish nga lagjia jonë sot?’ ‘Apo ‘Rahani, i ke zgjidhur ushtrimet e trigos?’ ‘Nuk zemërohem’ thoshte, ‘ se kemi ditëlindjet njëlloj, e unë të qeras me emrin. Asgjë me shumë.’ E di kur u zemërua? Kur Kaçi, një djalë që sapo qe kthyer nga ushtria, e ndali në rrugë dhe i tha: ‘Sheqere, ka mundësi një minutë? Unë të dua….’ Ajo shqeu sytë,ia futi një dackë papritur në kokën e tij të qethur zero dhe iku me vrap nëpër misërishte. Kur u lexoja mikeshave të mia përrallën ‘E bukura dhe bisha’, pasi e mbaroja, vetëm Sheqerja qante. ‘Ç’ke Sheqerllëke? Pse qan?’ Ajo, pasi fshinte sytë me cepin e fustanit, thoshte në mes një dëshpërimi të mjegullt: ‘Kam frikë se nuk di të dashuroj.’ Ishim vetëm trembëdhjetëvjeçare. Asnjëra nuk dinte ç’ishte dashuria.
Pastaj m’u kujtua dasma e Sheqeres. Më mirë të them, e hëna, një ditë pas dasme. Burri, një nursëz i largët, e ktheu Sheqeren në shtëpinë e të atit. Me gjithë turpin. Sheqerja nuk kishte qenë e virgjër. U habitëm, nuk e besonim. Dyert e shtëpisë së saj u mbyllën për të gjithë. Edhe për ne që ishim shoqet e saj. Po ç’shoqe! Nuk na kishte rrëfyer asgjë, e mjera. Një pasdreke, kur pashë që dolën të sajet nga shtëpia, i thirra nga dritarja e pasme, poshtë degës së shelgut. ‘Më thuaj, She…., pse të kthyen?’ ‘Nuk e di. Ai nuk më preku. Më vuri të fle në tokë. U shtri dhe qau. Nuk të prek dot, thoshte. Se si je…. Je shumë e butë….si….si karamele. Pastaj tha, nuk jam burrë.’
‘Po ti ç’i the?’ ‘I thashë, ‘mirë, mos më prek’. Mos e kam prej emrit… Në mëngjes më nisi pa një e pa dy.’ ‘Sheqere,po pse të turpëroi ai?’ ‘Nuk e di. Nuk do jetoj dot me këtë turp. Unë jam e virgjër. Asnjë nuk më ka prekur.’ Pas dy muajsh, Sheqerja u gdhi në shtëpinë e një burri të madh, që i pat vdekur gruaja. Sheqerja ishte 17 vjeç, kurse ai pesëdhjetë po se po, por të mendosh që burrat e fshatit janë gjithmonë si shtatëdhjetë vjeç. Sytë e Sheqeres nuk ndriten asnjëherë. Kur e shikonim, ajo i ulte përtokë. ‘Si është ai, Shurup?’ E pyeta njëherë shkarazi. ‘I pakallur….farmak, motër.’ ‘Si është dashuria?’ ‘Mos e provo kurrë. Po që kështu, kurrë…. Më ka mallkuar Kaçi.’ Iku si hije e nuk e pashë më prej asaj kohe. Dhe, pikërisht sot, ajo ka ditëlindjen. E kujtoj çdo herë ditëlindjen e saj, se i ka qëlluar në një ditë me ditëlindjen time. Do të doja ta uroja, por Sheqerja nuk ka fb. As telefon nuk ka. Kur shkoj në vendlindje, askush nuk di të thotë gjë për të. Banorët janë ardhacakë e nuk e njohin. Dikush tha që kanë ikur në emigrim vite më parë….
Vetëm para një muaji e ndesha rastësisht në rrugë. Burri ecte përpara, ajo dy hapa pas tij. Mbante dy torba të mëdha. Ishte kërrusur. Qe rreshkur e rrudhur. E njoha nga flokët. Si gjithmonë kaçurrela. ‘Gurabije!’ Desha t’i thërrisja, por më humbi nga sytë si nëpër ëndërr.
Gjithë ëmbëlsinë e botës kishte në emër, por jeta i la pak vend për t’u ëmbëltuar.
