Brenda qenies sonë, një lumë rrjedh nxituar,
herë gjarpëron qetuar, herë egërsuar,
unë e ti notojmë rrjedhës, të dashuruar,
qetësojmë me afsh dallgën e trazuar.
Është betejë e ashpër të qetësosh një lumë,
por ne duhemi dhe s’dorëzohemi kurrë,
tretemi valëve, kur çmenduria na mund,
pijmë apogjeun e kënaqësisë, me fund.
Brenda qenies sonë, një lumë rrjedh nxituar,
një bulëz uji duam, shtratit të bekuar,
energji e saj, të ndez zjarre,te ty e te mua,
zjarre që s’ka perëndi që i shuan.
Më shumë se ty, askush s’më ka lumturuar,
më shumë se ty, askush s’më ka ledhatuar,
kaq bukur sa ty, askush s’më ka thënë:të dua!
I falem nënës tënde, që të lindi për mua.
Të lindi rrjedhës, ku gjarpëronte dashuria,
me eliksirin e ngrohtë, të të shuhej uria,
se limfa e saj, isha unë, lindur nga Shën Maria,
krijesa më e përsosur, që bëri Perëndia.
Brenda qenies sonë, një lumë rrjedh nxituar,
herë gjarpëron qetuar, herë egërsuar,
mund të na çojë në ferr a parajsën e amëshuar,
kudo që të na shpjerë, ti do jesh me mua.
Brenda qenies sonë, një lumë rrjedh nxituar,
nga palca e eshtrave gurgullon mërmëruar,
të përkohshëm jemi në këtë rrjedhë të trazuar,
pa shijuar apogjeun e dashurisë, apokalipsin s’e duam.
