S’më lë rehat kjo
zemra ime,
që më rreh, buçet si rrufe në male,
sytë si yjet m’i mbush me vezullime,
tek çdo lule jep e merr një ngjyrë alle.
Nuk vrapon pas
zonjusherënda,
dhe pse e joshin, e kërkojnë,
seç ka një zjarr aty brenda,
që dhe vetë diellin e flakëron.
Tek një rreze e derdh
vështrimin,
syrin nis atje që të kthjellohet,
mendja brenda e humb durimin,
para saj, lehtë dorëzohet.
Mbushen yjet me zjarr
puthjesh,
lind një jetë, me rreze shprese,
dhe largon çdo refuzim lutjesh,
nën qerpik m’i çel mëngjeset.
Mosha bën në të
plakur, ajo mbetet e rinuar,
me krahët e erës plot fërfëllimë
dhe me erdhi duke mërmëruar,
një dashuri që më largoi pleqërinë.
Më lind dita me diell
të zjarrtëruar…
S’më la rehat, ah, kjo zemra ime!…
Marrka flakë ky shpirt i kallkanuar
tek një dashuri me rrëzëllime.
