Ishte një ditë e zakonshme vere. Rrija ulur mbi gurin buzë ujit; poshtë këmbëve të mija lëviznin gaforet e vogla, që dilnin në sipërfaqen e gurëve e pastaj kridheshin në ujë sapo unë lëvizja pak gishtat e këmbëve. Duke vështruar detin e paanë me atë blunë marramendëse m‘u kujtua fëmijëria e hershme, kur deti u përkiste të gjithëve dhe nuk ishte parcelizuar e ndarë në kuadrate ushtarake dhe prona feudalësh. Aty mbi gur ishte i vetmi vend ku mund të gjeja pak prehje dhe qetësi në atë zallahi, që mbizotëronte në të gjithë bregun e detit mbuluar nga çadrat, shezlongjet, shitësit ambulantë të misrave, zhurma dhe mishmashi i njerëzve, që gëlonin nga të dy anët e bregut. Deti ishte fare i qetë në një sipërfaqe të stërmadhe sa të hante syri. Tej në horizont po shfaqej trageti mbushur me turistë e emigrantë të malluar. Përballë meje, disa metra larg u ul një pulëbardhë e me gjoksin e bardhë si dëbora e pashkelur. Rrinte e më vështronte pa lëvizur. Gjoksi e saj me puplat e buta si mëndafsh shndriste si flori nën diellin e ngrohtë mëngjesor. Hera-herës përplaste krahët e mëdhenj, të hirtë, kthente kokën për një çast nga deti dhe sërish ngulte vështrimin drejt meje. Gjethet e pemëve në breg filluan të fëshfërinin dhe deti u përshkua nga një puhizë e lehtë. Me miliarda valëza si luspa peshku mbushën sipërfaqen e ujit, duke bërë që deti të vezullonte herë në ngjyra ari e herë argjendi me nuanca shumëngjyrëshe verbuese. Pulëbardha kërceu mbi një gur më afër meje, duke vazhduar të më shikonte ngultas, me kokën pak të anuar në mënyrë të çuditshme, duke kërcitur sqepin e saj të verdhë, sikur diçka donte të më thoshte.
Pranë meje kaluan në vijën e ujit një grup pushuesish gjithë zhurmë e të qeshura. Pulëbardha vështroi nga grupi i zhurmshëm, pastaj në drejtimin e diellit; hapi krahët e fuqishme, u ngrit lart, u vërtit dy-tri herë rreth meje, lëshoi një piskamë therrëse, sikur të ishte zemëruar me njerëzit, që i prishën qetësinë dhe fluturoi drejt ishullit të pabanuar. Ndërsa e shikoja që largohej mendova se duhet të ishte shpirti i një njeriu të dashur, i malluar për shtëpinë në bregun e Skelës. Ndoshta ishte shpirti i një gruaje të jashtëzakonshme, plot mirësi, e pamjen prej engjëlli, që kam dashur dikur me aq forcë dhe u largua nga kjo botë shumë e re?! Mos donte vallë të më jepte një lajm apo të përcillte një amanet të pathënë? Por shpirtrat nuk flasin. Ata shtegtojnë nëpër qiej e dete dhe shfaqen hera-herës në formën e delfinëve apo pulëbardhave si kjo që unë pashë sot. Ç’kumt donte të përcillte te mua ajo pulëbardhë me gjoksin e bardhë si dëbora e pashkelur?? Ndjeva se zemra po më shkallmonte kraharorin, m‘u muar fryma dhe sytë m‘u mbushën me lot. Ndënja një copë herë, duke parë nga ishulli drejt të cilit u zhduk pulëbardha, me shpresën se do të kthehej sërish. Gjithë verën ulur çdo mëngjes te guri buzë ujit, shikoja pulëbardhat që vërtiteshin rreth e qark, uleshin në detin e kaltër, rërën e artë dhe në shkëmbinjtë plot leshterikë aty pranë. Por atë pulëbardhë të veçantë me gjoksin e bardhë si dëbora dhe puplat e buta si mëndafshi, që u ul në gurin pranë meje nuk e pashë më.
