Në parkun e trëndafilave vallëzojnë,
xixëllonjat me flatra vezulluese…
Shkëlqim i japin udhës ku kalojnë,
të mbysin frymën e errësirës verbuese!
Në parkun e trëndafilave flakërojnë,
hapat e heshtur, veshur me petale …
Të kuqërremtë muzgun ngjyrojnë,
në qiell shkrepëtijnë ndienja fatale…
Shikimet marrin ngjyrat e purpura,
dhe zjarrin mes pyllit e vërshojnë…
Në stolat përreth vijnë rrotull flutura,
me trëndafila përzier, në deje përshkojnë…
Në parkun e trëndafilave parfumuar,
ajri përreth, çdo shqisë ledhaton…
Të dehur prej polenit, ecin nxituar;
Hëna me rrahje zemre, udhën vizaton…
“Sytë”
Sytë janë pasqyra e shpirtit,
ata që vazhdimisht s’gabojnë;
Janë “arma e ftohtë” e flirtit,
drejt misterit shpesh të çojnë…
Sytë janë rrjedha e jetës,
ata që ngjyrave u japin kuptim…
Janë shpirti i së vërtetës,
çdo gabim e kthejnë mësim!
Por sytë janë dhe tradhëtarë,
hidhërimit i qeshin, qajnë në gëzim;
Mbuluar me aureolë hileqare,
fshehin ndjenjat, pa ngushëllim!
Sytë janë “zjarri” i stinëve,
të ngrohin në verë, dimrit të ftohin…
Si uji vaditës i bimëve,
rrisin rrënjë në tokë që s’njohin…
Sikur kjo botë njëherë të mundej,
të shihej me zemër dhe jo me sy;
Asnjë emocion nuk do lëkundej,
gjithë universi do të përkiste ty…
