Mëngjesi im ka fytyrën e një vajze
që lëviz para meje, me hapin e lehtë.
Ajo po nxiton , të takohet me Majin,
apo me një diell , që po hyp në target.
Gjer këtu ja shquaj buzagazin,
hapat që rendin gjithë kumbim.
Të gjithë dashnorët, thonë që ngjasin,
as kjo nuk bën dot përjashtim!
Mesdita ime, ka fytyrën e një peme
me gjethe të verdha, që bien mbi asfalt.
Ajo mund t’ju mbaj mëri dhe qiejve
nëse në ta s’ka zogj të kristaltë.
Ndaj shpesh ja ndiej psherëtimat;
një nerv që zërin ja përkund.
Pa rrahje krahësh dhe cicërima,
kjo botë i duket tmerr pa fund.
Buzmbrëmja ime, ka trupin e një sheshi
me duartrokitje zambakësh, të paçelur akoma…
Ata të gjithë ëndërrojnë dhe po presin
një stinë me aroma.
Mesnata ime, ka fizionominë e një ftese
që ti, ma dërgon me një varkë pa lopatë.
Kjo gjë mi sh’ndrron çastet në tinguj prej feste
dhe pritjet e mija,.. në një puthje të gjatë!
