Shiu i trishtë
Pas
xhamave te dritares
bie muzgu,
shoqëruar nga një shi i imët,
i trisht…
Ende më djegin lotët e
tu posht syzeve
në çastin e ndarjes,
atë ditë…
Më pushtoi dhimbja,
zymtësia,
u rrudha e u plaka në shpirt!
Me siguri,
të trishtueshme janë të gjitha ndarjet,
kur lule nuk çelin dashuritë!
Guri i Sifizit
Ndoshta ishte më i lumtur Sizifi se
ne!
Ai e dinte detyrën
dhe gurin e ringrinte
sa herë i rrokullisej në humnerë.
Po ne?
Ne, pse këtë gur duhet
ta ngremë
nga dita e lindjes deri
në ditëvdekje,
Pa u shpërblyer
asnjëherë?
Pse o zot na ke dënuar kaq keq
Në këtë cep të harruar të gjithësisë?
Kemi qindra e mijra vjet
jemi bërë të gjithë sizifë…
Mbi shpinë
mbajmë gurin e vuajtjeve,
mbajmë edhe batakçinjtë politikë!
Guguftja Guri i Sifizit
Në
degën e selvisë pranë dritares sime,
folenë ka ngritur një guguftu.
Luan me te dashurin e saj gjithë ditën,
Gu-gu, gu-gu,
Gu-guftu!
Dhe ngrohin vezët të dy, me radhë,
ajo në fole,
ai për ushqim.
Dhe zogjtë gëzojnë dashurinë e tyre
në dashuri-zogu,
s’e gjej dot njerinë…
Në
degë të selvisë pranë dritares sime,
ka ngritur folenë një guguftu.
kënaqem kur i shoh në jetë dashurie:
Gu-gu, gu-gu,
gu -guftu!
Solemnitet
Le
të heshtim këtë çast solemn e dashur
kur dielli puth detin
se prishim madhështinë e këtij përqafimi!
Më mirë të sodisim lojën
e pulbardhave,
të shohim si
përflaket
i bukur perëndimi!
Të mos flasim
as kur agimi të puthë kreshtat
dhe deti të lajë sytë me dritë,
i lodhur nga një nate e gjatë serenatash,
në vallëzim me hënën dhe yjtë.
Le
të flasë heshtja për ne të dy
dhe deti i dashurisë që këmi në shpirt.
Do na mirkuptojnë
dielli, pulbardhat,
do na mirkuptojnë të gjitha dashurit.
