Xhaxho Plaku
Tregoj për një Bej fisnik,
Kish një Qehaja të lik.
Hë, thosh Beu, allavers,
Aman, mos mendo veç ters!
Qehajai i pa bindur,
Tersllëkun kish të lindur.
Beu ndërtoi një urë.
Po s’ia nxori lekët kurrë.
Të dy fshatrat u gëzuan,
Kur për mbi urë kaluan.
U gëzuan njerëzia,
Po lulëzonte tregtia.
Qehajait ia dha në kok’
Të vihej një tra postbllok,
Mirëpo Beu u pataks:
“Gjynah, mor ç’t’u marrim taks’.
Rri, o Bej, duhen palluar,
Thuaj, Qehajai e ka menduar.
Ç’tha Qehajai të nesmen u bë
Dhe paguan një nga një.
Shkon Qehajai prap te Beu.
Po s’je zgjuar, Aga ngrehu.
Qehajai, skile e vjetër,
Propozoi postbllok dhe në krahun tjetër.
U hodh hop Beu nga dheu,
Frikë e madhe e mbërtheu.
Ç’thua kështu Qehaja,
Do më bësh nonjë hata?!
Mos ngrihen fshatrat në këmbë
Dhe do më bluajn me dhëmbë!
S’të vjen zor s’trembet agai,
Thuaj, e bëri Qehajai!
Dhe fshatarët s’u dëgjuan.
Në të dy anët paguan.
Qehajai, skile e vjetër,
Mendonte për të ligë tjetër.
Prapë te Beu në mëngjes:
Ngrehu Aga, në Odë të pres,
Një ushtar të fortë e dua,
Te ura më duhet mua.
Midis trarëve të qëndrojë,
Një nga një do t’i pallojë.
Kush të goxojë të flasë.
Ta pallojë dy herë nga pas.
Çfarë tha Qehajai e s’u bë?!
Fshatarët nuk nxorën zë.
Një nder Beut i kërkonin,
Se me një ushtar në radhë vononin.
Se mos mendoni se e kam për ne e për bejlerët tanë more shejtanër.
Thjesht një histori përshtata në bejte.
