Ajet Meçja, sot 1 vit pas fatkeqësisë së tërmetit të 26 nëntorit, bën fajtorë paaftësinë e shtetit, që vajza dhe mbesa e tij, nuk jetojnë më.
“Jemi vend i papërgatitur për të mos na rënë halli. Nuk them për bashkëshorten sepse asaj i kanë rënë menjëherë sende të rënda mbi kokë që në çastin e parë, por vajzat duhet të ishin shpëtuar…”
Në një rrëfim gjatë një prononcimi televiziv, ai tregon se nuk do të harrojë kurrë zërin e vajzës dhe mbesës 8-vjeçare.
Nuk ka ditë që t’i kujtoj ata, është stakuar truri atje. Dëgjoja vajzën e vogël që më thërriste gjyshi… gjyshi … dëgjoja vajzën time Dienën që më thoshte babi shpëtomë, por shpëtimi nuk erdhi asnjëherë.”
Ajeti tregon edhe pengun e jetës.
“Peng e kam që përse nuk lëviza që nga banesa më herët që në tërmetin e parë.”
Ai thotë se forca e vetme që e bën të vazhdojë përpara, janë të afërmit dhe shoqëria.
“Nuk vdes dot me zor…. Është mbështetje shoqërore, miqësore, shokët e mi. Kjo ka qenë burimi i forcës.”
Tre pjesëtarët e familjes së Ajetit humbën jetën në një pallat gjashtëkatësh në qytetin e Durrësit, ku tashmë kanë mbetur vetëm rrënojat dhe gjurmët e tragjedisë.
