Suplementi Pena Shqiptare/ Tomorr Shasho: Gërsheti

669
Sigal

Gërsheti

Tomorr Shasho

Në stacionin e trenit kishte shumë lëvizje. Pasagjerët nxitonin që të hipnin nëpër vagonë. Dëgjohej shpeshherë : “Shpejtoni, për të zënë vendet!” Ata që nuk shqetësoheshin për vende ishin studentët. Ishte një nga ditët që studentët dhe nxënësit kishin përfunduar vitin shkollor dhe shkonin pranë familjeve. Midis tyre kishte nga ata, të cilët shtatorin e ardhshëm s’ktheheshin në auditorë, ndaj ndarja me shokët e shoqet ishte më e përmallshme. Shikoje grupe – grupe duke biseduar, duke shtrënguar duart. Nuk u shpëtonin syve as çiftet, që përqafoheshin e këmbenin shpejt e shpejt puthjet aty pas kolonave. Në gjithë atë mizëri udhëtarësh, djali me flokë të zeza e të lëshuara mbi ballë lëvizte dorën në ajër si ata sinjalizuesit për uljen e ngritjen e avionëve, por me gjysmën e trupit të nxjerrë jashtë dritares së vagonit thërriste: “Fatmir, Fatmir! Eja, eja!” Ishte Aresti, bashkëfshatari dhe shoku i ngushtë i Fatmirit. – Po të ruaj vendin! Kam një orë që të thërras. Mos të humbi mendja nga ato biondinat e brunet pas kolonave?! Fatmiri u ul pranë tij dhe po mundohej të shfajsohej U dëgjua fërshëllima e trenit e shoqëruar nga fërshëllimat e bilbilave të kontrolloreve, të cilat lajmëronin mashinistin se treni duhej të nisej. Filluan të dëgjohen trak – truket e përhershme të rrotave gjatë rrotullimit mbi shina. Shtimi i shpejtësisë shtoi dhe kotjen e pasagjerëve. Këtë e vura re tek çifti i të moshuarve, që i kisha përballë. Ishim në vagonin e ndarë në kabina të vogla. Dera dhe dritarja e kabinës ishin të hapura. Dy të rinj qëndronin në korridorin e vagonit me bërrylat e duarve të mbështetura në dritare. Qëndronin përballë dhe bisedonin. Duart, ashtu si goja, që nuk u rrinte pa folur, edhe ato nuk rrinin pa prekur njëra – tjetrën. Plaku shpeshherë shikonte nga të rinjtë. Nga lëvizja e mimikës kuptova se s’po i pëlqente veprimet e tyre. Hoqi qylafin nga koka, i dha një të fërkuar kokës tullace dhe e vendosi përsëri. Mori cigaren nga paketa, që e kishte vendosur mbi tavolinën e vogël. Në kabinë ra një qetësi. Dëgjohej vetëm trak – truket e vazhdueshme e rrotave, si dhe fërshëllima trenit. Zhurma këto, që s’bëhen të mërzitshme, por përkundrazi, trak e truket i japin trenit një lëkundje të lehtë dhe të vënë në gjumë. Plaku fiku cigaren, e hodhi brenda në kutinë e vogël metalike, vend për hedhjen e cigareve, i mbylli kapakun dhe nxori nga xhepi i xhaketës tespiet, kurse, Fatmiri, tekniku i ri i ndërtimit, mbështeti kokën në jastëkun e sediles. Aresti e kishte humbur mendjen tutje fushave e kodrave që parakalonin më shpejtësi para syve të tij. Fatmiri filloi të kujtonte vitet e shkollës. …

Në klasë ishin të gjithë djem. S’kishin asnjë vajzë. Edhe ato pesë vajza që ishin, u sistemuan në klasat e tjera. Dy në paralelin “A” dhe tri të tjerat në paralelin”B”. Djemtë e klasave të tjera s’arrinin t’u thoshin as ‘mirëmëngjesi’ apo ‘natën e mirë’ dhe jo të bisedonin. Kur organizonin mbrëmje vallëzimi, vajzat i merrnin nga shkolla pedagogjike. Vitin e parë s’bëhej fjalë t’iu vinte radha për të vallëzuar. Më shumë vallëzonin në klasë me shokët gjatë pushimit midis orëve të studimit. Orkestër kishin këngët që i këndonin ata vet, por dhe kjo ndodhte rrallë edhe me sa më pak zhurmë. Madje, në një rast, më shumë dëgjuan moralin që u bëri kujdestarja se sa vallëzuan. Ashtu, i zhytur në kujtimet e viteve shkollore, solli në kujtesë vajzën pedagogjikase . Ishte hera e parë që prekte dorën e një vajze si dhe vendosjen e dorës tjetër mbi trupin e saj. Kjo ndodhi kur organizuan mbrëmjen me rastin e Vitit të Ri. Ishin në vitin e dytë të shkollës dhe u kishte ikur ajo ndrojtja e vitit të parë. Pedagogjiksja ishte një vajzë brune, me flokë të drejta e të lidhura gërshet, të cilat i arrinin deri afër mesit. Gjatë vallëzimit, Fatmiri, më shumë shikimin e drejtonte nga shokët. Ata i bënin shenja. Njëri bënte shenjë se vajza ishte e bukur. Tjetri, duke drejtuar trupin, e këshillonte që ta mbante trupin drejt. Shoku i bankës, Stefani, e udhëzonte që ta afronte sa më afër trupit.. Ajo gjithë kohën e vallëzimit e mbajti kokën ulur. E vështroi tri – katër herë në sy, por fytyra e saj dukej sikur thoshte : “Ç’më gjeti me këtë!” Ndoshta kishte të drejtë,- mendonte. Jo që nuk vallëzoja mirë, por edhe bisedë nuk bëja. I mësova vetëm emrin. Quhej Bora. Ishte femra e parë që e pata aq afër. Ishte e para herë që nuhata aromën e një femre. Kanë kaluar dy vjet nga ajo mbrëmje. Vajzat nga pedagogjikja erdhën përsëri, por Borën s’e takova Kushedi, mbase!!!…. Vazhdimisht para syve i dilte gërsheti i thurur bukur. Sa dëshirë pati ta prekte me dorë, por nuk guxoi. Tani e kujtonte si një nga ëndrrat më të bukura! Hapi sytë dhe vështrimin e hodhi nga çifti në korridor. Ata ishin ende pranë dritares me duar të kryqëzuara pas shpine, të cilat mbanin trupat të bashkuar, ndërsa kokat afroheshin e largoheshin. Djali ia largonte tufëzat e flokut sa herë asaj i binin mbi sy nga era e fortë që shkaktonte shpejtësia e trenit. Aresti kishte nisur të rrëfejë historinë e lidhjes dashurore me Dritën. Tregonte me pasion vendet ku ishte takuar, ku e kishte puthur për herë të parë, kurse Fatmirit i kalonin para syve vajzat e rralla të shkollës. Përfytyronte vetëm fytyrat e tyre e ndonjë buzëqeshjeje në kohën kur bashkëbisedonin me njëra – tjetrën ose në raste të rralla me shokët e klasës, por asnjra nga ato s’kishte gërshet.

-Ajo natë, kur ktheheshim nga shikimi i filmit, do të jetë në kujtesën time e paharrueshme,- vazhdonte tregimin Aresti. Zëri i ngritur i tij e largoi shokun nga kujtimet. Ishin futur në tunelin e Rrogozhinës. Pas pak minutash do të zbrisnin nga treni. …

Të nesërmen, pasi u ktheva nga ditët e pushimeve në plazh, takova Fatmirin. Filloi t’më fliste për projektin e ndërtesës së re trikatshe të shkollës së mesme. Ndjekjen e punimeve ia kishin ngarkuar Fatmirit. Në darkë e ndjeu veten të lodhur, ndaj shkoi në dhomën e tij të gjumit. U shtri. Ndjeu pak të ftohtë. Hodhi mbi trup batanijen dhe ashtu e kishte zënë gjumi. Vendi filloi të lëkundej. U përmend. “Tërmet!” – tha me vete. Ishte ora pesë e mëngjesit. U vesh shpejt e shpejt dhe u nis me një frymë tek shkolla. U gëzua! S’kishte pësuar as dëmtimin më të vogël. Midis vullnetarëve për të shkuar në ndihmë vëllezërve të dëmtuar nga tërmeti ishte edhe Fatmiri. Ata do të shkonin në rrethin D. Përqafoi të ëmën, motrën e vogël dhe u nis.

Në fshatin Krastë e Vogël mbërritën vonë. Nga qyteti për në fshat rrugën e bënë në këmbë. Disa malore e lodhën, por nuk e dha veten. Hëna e plotë u ndriçonte rrugën. Sheshi para shkollës ishte mbushur me materiale ndërtimi.

– Materialet paskan ardhur më parë se ne, – foli një vullnetar.

– Po të jetë nevoja edhe me helikopter do t’i sjellin. Ishte vullnetari më i moshuar i atij grupi, që ndërhyri në bisedë. Fshatarët ishin në pritje të vullnetarëve. Pranë Fatmirit u afrua një djalë i gjatë e simpatik.

– Ju do të vini në shtëpinë time,- i foli djali,të cilin e quanin Shpëtim.

– Faleminderit, por të shohim se ku do rregullohen edhe të tjerët.

– Janë marrë masat. Do flini së bashku me ne. Qeshi. Gjithë rrugën diskutuan për vështirësitë që mund t’u dilnin.

– A kini dëmtime nga tërmeti? -pyeti Fatmiri.

– Njëra dhomë. Ajo ku fle unë. Do ta shohim nesër. Ditë e re, kësmet i ri -vijoi fjalën dhe trokiti në derë. U ndez drita e korridorit. Derën e hapi një vajzë.

– Urdhëroni e mirë se erdhe! Fatmirit iu drodh zemra. Shtangu! Vajza i ngjante pedagogjikses, me të cilën vallëzoi për herë të parë atë mbrëmjen e Vitit të Ri. Edhe ajo po e vështronte me kureshtje.

– Urdhëroni, urdhëroni! Ishte e zonja e shtëpisë, e cila e ftoi mikun të hynte brenda.

– Qofsh i nderuar që na erdhe! Miku në moshë të re i sjell mbarësi shtëpisë. Vajza u fut në një dhomë të vogël. Fatmiri i vuri re se edhe gërsheti ngjasonte me gërshetin e Borës. Përsëri po i rrihte zemra, por e mblodhi veten.

– Bora, mos u vono! Na sill darkën! – i foli e ëma. Fatmiri u bind. Ishte pikërisht ajo vajzë, që pati përherë të parë aq afër vetes së tij atë mbrëmje vallëzimi. Po, po, ajo ishte! Bora. Këto ditë, pas lëkundjeve të tërmetit, fshati kishte një gjallëri më të madhe. I gjithë populli, i madh e i vogël, ishin në punë, në luftë për të mposhtur pasojat e tërmetit. Lajmin se Fatmiri ishte shtruar natën me urgjencë në spital, Bora e dëgjoi në mëngjes, kur po shkonin në restorant. Kishte dy ditë që ishte për seminar në qytet. Bashkëfshatari i sqaroi ndodhinë. S’kishte kohë të merrte leje nga organizatorët e seminarit, por vuri në dijeni koleget e saj. Pas dhjetë minutash u ndodh para derës së dhomës, ku ishte shtruar Fatmiri. Ndjeu të rrahurat e forta të zemrës e, bashkë me to, edhe dëshirën për ta përqafuar. Hapi derën. Pa se Fatmiri po flinte. U afrua! Mendoi të largohej, por jo! Si do ta kuptonte ai dëshirën e saj për të qëndruar përgjithmonë pranë tij? Nuk nguroi. U përkul. E puthi në buzë. Fatmiri kujtoi se ishte në ëndërr. Gaboi! Buzët e tyre ishin të bashkuara. Bashkë me ëmbëlsinë e puthjes së parë, Fatmiri ndjeu edhe kripësinë e lotëve, që rrëshqisnin si gurë xhevahiri nëpër faqet e Borës. U ngrit pak, i kapi gërshetin e thurur bukur dhe e tërhoqi pas vetes. Ashtu të përqafuar, i gjeti dhe infermierja.

– Qofshi të lumtur! – i uroi ajo. Përfundoi mjekimin dhe u largua. Radio Tirana vazhdoi të jepte lajmet. Lajmi i parë ishte puna e madhe që bëhej për eleminimin e pasojave të tërmetit. Dy të rinjtë dëgjonin mbështetur në krahë të njëri – tjetrit. Me njërën dorë Fatmiri shtrëngonte dorën e Borës, kurse me tjetrën vazhdonte të luante me gërshetin.