Suplementi Pena Shqiptare/ Shpendi Topollaj: I vetmuari

653
Sigal

Tregim

Kishte disa muaj që i kishte vdekur e shoqja. E kishte dashur shumë, por një ditë, papritur e pa kujtuar, ajo mbylli sytë. U mundua ta fshihte hidhërimin para fëmijëve, por brenda vetes, ai e dinte se ç`dhimbje po kalonte. I kishte prishur shumë punë, se ishte dhe i moshuar. Pra, tani që kishte më shumë nevojë për të, ajo ishte ndarë nga jeta. Djali dhe vajza, mundoheshin ta ngushëllonin duke i thënë se kishte ata dhe nuk do ta braktisnin kurrë. Dhe ashtu ngjau vërtetë, por boshllëkun që krijoi humbja e së shoqes, askush nuk e mbushte dot. Vendin e saj, as i biri dhe as e bija nuk mund ta zinin. Kishin hallet dhe fëmijët e tyre dhe afërmendsh që do shihnin punët e tyre. Vajza kishte familjen e saj dhe ai jetonte me të birin. E vërteta qe se nusja e respektonte, por atij sepse i dukej që tani kishin ndryshuar shumë gjëra. Seç ndiente një si ftohje, një lloj teatraliteti që sa vinte dhe e mundonte.

Gjumi i dilte shpejt, ndërkohë që ata ende flinin. Vinte xhezven dhe pinte kafenë. Verës në ballkon, kurse gjatë dimrit, aty në kuzhinë. Hidhte një pallto krahëve dhe mendohej. Kujtonte kohët kur zakonisht ai bënte kafetë dhe ia shpinte të shoqes te koka e krevatit. Paskej qenë i lumtur dhe nuk e paskej ditur.

Pastaj, dilte dhe takonte shokët e vjetër. Gjatë ditës harrohej me ta, duke debatuar për lloj – lloj problemesh, për të cilat e dinin mirë se askush nuk i dëgjonte. Por u kishte mbetur kjo si një lloj zakoni, dhe do grindeshin për politikën e madhe. Pasditeve merrej me mbesat dhe kënaqej me prapësitë e tyre. Ato i gëzoheshin dhe i kërkonin pa pushim që t`u tregonte përralla. Po dhe ato dreq përrallash, sepse kishte filluar t`i harronte. Mundohej t`ua plotësonte dëshirat dhe luante me to si të ishte edhe vetë i vogël. Sesi e ka bërë natyra këtë mrekulli dhe pikërisht kur ke më shumë nevojë, vjen dashuria e nipave dhe mbesave. Ja kështu qenka jeta. Vitet ikin dhe bëjnë të tyren.

Në fund të vitit, djali tha:

– Kemi vendosur me shokët, ta kalojmë Vitin e Ri në lokal. Ti besoj nuk do zemërohesh, se po të lemë vetëm.

– Ç`është ajo fjalë mor bir. Ju të gëzoheni, pa puna ime u pa. Nuk është për pleqtë lokali. Ne shëmtojmë dynjanë.

Dhe qeshi.

– Të gjitha i ke gati – ndërhyri nusja – Do të ta shtroj unë tavolinën. Dhe televizorin çoje ku të duash. S`ke pse mërzitesh.

– Mos e thuaj atë moj bijë. Unë jam mirë, kur u shoh juve të kënaqur.

Pastaj, kur erdhi darka, u dha dhuratat vajzave të vogla, i puthi ato dhe si uroi të birin me të shoqen dhe ata u larguan, mbylli derën nga brenda, duke hequr çelësin që edhe po të mos i ndiente ata kur të ktheheshin, të kishin mundësi ta hapnin vetë derën. U ul të hante, dhe kur pa se nuk po e shtynte dot, mori fotografinë e madhe të së shoqes që e mbante te koka e krevatit, dhe e vendosi te karrigia përballë.

Aty nga ora dymbëdhjetë e natës, doli në ballkon dhe pa fishekzjarrët e panumërta që me ngjyrat e tyre të ndezura, krijonin gjithfarë figurash marramendëse. Tym e flakë u mbush qielli dhe zhurmat e krismave nuk kishin të mbaruar.

“Kaloi dhe ky vit – tha me vete – Ca gëzojnë e ca vajtojnë. Se dhe kjo vetmia qenka e keqe. E padurueshme. Vika një ditë dhe sikur u zhvleftësuake. Të kisha ikur unë më parë… As e kisha shkuar ndonjëherë në mendje, se do ta bëja Vitin e Ri fillikat.”

Programe televizori, kishte sa të doje, por asgjë nuk po i bënte përshtypje. Gjithçka i dukej e kotë, bajate, pa shije.

Pasi kaloi mesi i natës, duke qëruar një portokall në divanin ku ishte shtrirë, nuhati një si erë djegësire. Në fillim s`i vuri rëndësi, por kur pa se kjo sa vinte e shtohej, u ngrit dhe çeli derën e korridorit. Pa e hapur mirë, një shtëllungë përvëluese tymi i u përplas në fytyrë dhe gati i zuri frymën. Asgjë nuk shihej, por e kuptoi se kishte rënë zjarr. S`i kujtohej se ku e kishte vendosur çelësin e derës së jashtme. Ndaj shtyu derën e kuzhinës me vrull pa e mbyllur plotësisht dhe pa humbur kohë shkoi te çezma. U hodhi disa grushte me ujë syve dhe u drejtua nga dera e ballkonit. Nuk e hapi dot. Duke luftuar me të, i humbi ndjenjat dhe u plandos në dysheme, aty te këmbët e karriges ku qëndronte portreti i së shoqes.

Zjarrfikësit nuk vonuan. Ca nga dera kryesore dhe ca nga ballkoni, ata arritën ta shuanin zjarrin që në dhomat e tjera kishte shkrumbuar gjithçka. Trupin e pajetë të atij burrit të vetmuar, e morën dhe e dërguan në spital. Atje thanë se nuk kishte vdekur nga djegia, por ishte asfiksuar nga gazi helmues. Komshinjtë nuk dinin gjë se ku ndodheshin njerëzit e shtëpisë.

Aty nga mëngjesi, i biri së bashku me gruan dhe vajzat, u kthyen në shtëpi. Dhe u çuditën kur panë njerëz të grumbulluar rreth dy zjarrfikëseve. Por më shumë u tronditën, kur vunë re se nga dritaret e tyre dilte një tym i bardhë. Të pranishmit i njohën, iu afruan dhe zunë t`i sqaronin. Djali pyeti me zë të dridhur:

– Po babai?..

I thanë se ishte në spital.

– Gjallë?…

– Të rroni vetë dhe të të rrojnë vajzat, por ai ndërroi jetë! Nuk u dogj, por e pati nga tymi.

Më vonë, pasi u kthye nga morgu i spitalit dhe hyri në shtëpi, pa se dhoma e babait nuk ishte prekur nga zjarri. Dhe sytë i mbetën te ajo karrigia ku vazhdonte të qëndronte fotografia e së ëmës.

– I shkreti baba. Dhe unë këndoja e kërceja atje në lokal. – tha dhe qau me zë.