-Qërohu nga shtëpia!- ulëriu plaku i vjetër, të birit tridhjetepesëvjeçar, i cili ishte bërë spec i kuq në fytyrë. Atëherë i biri iu kthye ashpër të shoqes:
-Mblidh leckat grua, se do ikim në qiell të hapur!…Nuk jetohet më në shtëpinë e babait. Më mirë të ha kockat e mia, se sa nga pensioni i tij.
E shoqja mblodhi ato pak rroba që kishte, i vuri brenda batanijeve, i bëri më katërsh, i lidhi me litar dhe i hodhi mbi shpinë. Të njëjtën gjë bëri edhe burri e saj. Mori tre fëmijët dhe u larguan me hapa të dëshpëruar. Për sytë pyetës të saj se ku do shkonin, i shoqi nuk kishte asnjë përgjigje. S’kishte asnjë pjesëz toke, ku ai të ngrinte qoftë edhe një kolibe kashte. Kjo botë i dukej tepër e vogël. Ngriti sytë drejtë qiellit. Ndonëse hapësira e ajërt ishte pa kufij, atij i dukej vetja brenda një qelie në vakum, që ndryshonte ngjyrë sipas orëve të ditës e natës. Pyetja se me çfarë do ushqente fëmijët e brente, ishte ankthi, që e godiste gjoksin e gruas, me shigjeta të ndezura zjarresh… Burri mendoi se me dhjetëmijë lekë të vjetra në xhep, mund të shtyheshim tre ditë bukë. Ku mund të merrte ndonjë lekë borxh?… Kush mund t’i jepte hua një të papuni?!… Edhe kthimin e borxhit, ai e dinte, mirë se ishte e vështirë t’i jepnin punë diku… Papritur i shkrepi një mendim. Sikur të vente pranë mbeturinave të qytetit…. Aty të paktën nuk do vdisnin urie. Qyteti kishte shumë njerëz të pasur që mund të hidhnin ushqime bashkë me plehrat e shtëpive. Ndërkohë një gulçimë i zuri frymën. Vetëm qentë pa pronarë ushqehen në mënyrë të tillë. Por më mirë një jetë qeni, se sa pa jetë… Dhe i bëri shenjë gruas të ndiqte hapat e tij. Ajo nuk bëri zë, por vazhdoi te ecte marrakëmbësh pas tij. Kur arritën jashtë qytetit dhe u afruan tek togjet e mëdha të mbeturinave, ndjenë një erë të tmerrshme që përhapej gjithandej. Një mori mizash të mëdha, shushuritnin papushim kudo, si para koshave të bletëve. Aty mund të quhej parajsë mizash. Ato ushqeheshin, fluturonin herë në grup dhe herë duke ndjekur njëra- tjetrën, luanin me erën me diellin, bënin dashuri me mizakët e tyre, pillnin krimba parreshtur. Kori i tyre nuk i pushonte ato tingujt çjerrës “zzzzzzzz!”në asnjë orë të ditës. Pak më tej, dëgjohej zhurma e një përroi të vogël, i cili nuk kishte shpëtuar pa e përzier me plehrat, qe po ia zinin frymën ujore. Qeskat me mbeturina rrokulliseshin herë pas here nga rrëketë e shirave, sikur të ishin gjethe të trasha që lëshonin ngadalë helmin qelbur të përmbajtjes së tyre… “Eh, nuk vuajnë vetëm njerëzit, por edhe vetë natyra në këtë vend të llahtarshëm”, mendoi Agimi, teksa po sajonte një çadër të vogël me copëra plastmasi e qeskash, që gjeti afër dunave me plehërishte, të hedhura andej këndej. Pastaj ata u hynë brenda dhe mblodhën kokë më të pestë, mos të vuanin nga të ftohtit dhe shiu. Të nesërmen ai mori rrugën drejtë qytetit dhe trokiti në disa zyra për, të siguruar një ndihmë sado të vogël. Po të gjithë i kërkuan dokumente pa fund, duke e sorollatur sa nga njëra zyrë tek tjetra. Madje njëra nga nëpunëset i kishte thënë, se shteti mund t’ia merrte fëmijët, nëse ai s’mund t’i ushqente dot. “Vetëm nëse vdes unë!”- ishte përgjigjur ai me zemërim. Dhe i mërzitur u kthye te plehërishtja, ku tani e tutje do të ishte shtëpia e tij. Varfëria ishte dhimbje, ishte pa sy…njësoj si në zjarrin e ferrit, ku tymi grumbullohet brenda gjoksit. Të mirat e kësaj bote ishin brenda një hambari të padukshëm. Të dukshme ishin vetëm sytë, që shpërndanin trishtimin në qiell, në tokë e në gjithë natyrën. Gruaja e kuptoi nga fytyra, se ai nuk kishte për të treguar asnjë zgjidhje të mirë për hallin e madh të tyre. Dhe të dy filluan të rrëmonin në qeskat e plehrave, me shpresë për të gjetur diçka për të ngrënë. Bukën e blerë do t’ua linin fëmijëve. Një qeskë e madhe dukej sikur kishte diçka brenda saj. Oriz me salcë dhe copa mishi të vogla, ishin të ngjeshura bashkë si llaç… Kjo do të ishte një drekë e vërtetë. I mblodhën me kujdes që të mos ndoteshin me të mbeturinat e tjera të hedhura dhe i ndanë në tre pjesë për fëmijët. Vet hëngrën copat e bukës të hedhura në të njëjtën qeskë… Pas drekës, Agimi po hidhte një sy rreth e rrotull për të gjetur rroba apo ndonjë batanije të hedhur, për të forcuar banesën e improvizuar dhe pastaj ta mbulonte patjetër me plastmas të fortë që të mos lagej nga shiu. Fëmijët ishin të vegjël, i pari pesë vjeç, i dyti tre, dhe i vogli njëvjeçar. Uria e shpeshtë dhe mundimet e kishin dobësuar së tepërmi. Vetë burri dukej nga fytyra sikur ishte pesëdhjetëvjeçar. Rrudhat e formuar përreth syve, tregonin ankthin e orëve dhe ditëve që kalonte. Ndërsa e shoqja ishte aq e dobësuar, sa edhe vetë habitej ku i qëndronte shpirti në ato pesë fije brinjë. Një mimikë e trishtuar i mblidhej, në ballin që i rrudhosej, sa herë dëgjonte zërin e fëmijëve të kërkonin për të ngrënë. Burri mendonte se s’kish vuajtje më të madhe se sa të shihte fëmijët ashtu të parritur dhe pa strehë. Kjo jetë ishte e padrejtë. Duart e tij dukeshin sikur ishin të burgosura me litarët e papunësisë, sepse nuk kishin mundësi të gjenin atë letër me vlerë, që mund siguronte jetesën, e cila quhej lek. Nuk i bënte bisht punës, por nuk kishte punë për të… Ditët e tjera filloi të zbriste më shpesh në qytet. Filloi të mblidhte kanaçe dhe herë-herë shishe plastike. Filloi edhe ai të ruante mbeturinat në një kosh në të dalë të qytetit, ku për fat të mirë, ishte i vetmi që nuk ishte zënë nga të tjerët, sepse pallatet e reja përreth sapo ishin zënë me banorë. Kështu ishin shtyrë ditët. Një ditë fytyra e tij ishte mbushur me njolla të zeza. Ishte rrahur me një njeri tjetër, i cili donte t’i rrëmbente koshin, ku mblidhte kanaçet. Por këto pasoja kishte uria. Teksa po peshonte kanaçet, punëtori e pyeti; -Ç’i ke këto shenja, o i uruar!… -Duke mbledhur kanaçe te një kosh mbeturinash më erdhi një tjetër, të më merrte edhe ato pak që kisha. I fola që të mos i merrte të gjitha, por ai ma këputi me grusht edhe unë iu ktheva. Më erdhi keq, sepse ai binte era alkool. Si duket ishte i dehur..Nejse gjëra pa rëndësi. Tani ika se më pret gruaja dhe fëmijët. -Ah i shkreti ti, goditesh, afër plehrave, po pse nuk largohesh më tutje? -Ku të shkoj?…Nëse ndonjë ditë nuk gjej kanaçe e bidona plastikë, çfarë do hamë… të vdesim? -Eh, jetë zezë thuaj, – ia ktheu grumbulluesi i këtij malli, qe quhej Rrapi, – Ishalla nesër mbledh më shumë!… -Rrofsh, o Rrapi!- i tha Agimi dhe u mat të ikte. Por gjithë këtë bisedë e kishte dëgjuar nipi i Rrapit, i cili sapo ishte kthyer nga jashtë.
-Më falni dëgjova bisedën tuaj, me erdhi keq dhe dua të ndihmoj! – i tha ai duke i zgjatur një tufë kartëmonedhash, aq sa ai nuk i kishte parë gjithë jetën e tij. Sytë e Agimit u mbushën me lot. Nuk dinte si ta falënderonte e nuk po fliste dot, por vetëm e mërmëriti mirënjohjen e tij.
-Unë mund të dërgoj çdo muaj një shumë të vogël dhe po m’u dha mundësia, do të ndihmoj të rregullohesh me letra në shtetin ku banoj… Shko tani, gëzoi fëmijët, se unë e di ku mund të të gjej!- vazhdoi ai. Agimi i përlotur e falënderoi shumë herë dhe drejtoi sytë nga qielli.
-Nëse ka Zot, ti je engjëlli i tij! – tha Agimi. Djali buzëqeshi i shtrëngoi dorën dhe iku. Për herë të parë pas shumë kohësh Agimi bleu disa çanta me ushqime dhe çokollata për fëmijët. U kthye në banesën prej leckash, ku e priten sytë e habitur të gruas dhe së pari u shpërndau çokollata fëmijëve. Atëherë ata kërcyen përpjetë, duke thirrur të gëzuar: -He, he, babi ka blerë çokollata!….- zërat e tyre e mbushën koliben e mjerë me ngazëllim të hareshëm… Në këtë botë me shume vuajtje, mjerim dhe njerëz mospërfilles, paskish pasur edhe njerëz të mirë…
