Sa herë dal te bregu ku ti shfaqesh,
Malli për ty më bëhet det,
Loti më rrjedh nëpër faqe,
Pse u vonove kaq shumë?- më pyet.
Ç’të të them, s’më lë malli,
S’më lë burimi përkarshi,
Me ujë të ftohtë si borë e malit,
Ku piva ujë në vogëli.
S’më lënë shkrepat ku u rrëzova,
Përpjekjet për t’u ngritur prap’,
S’më lenë kujtimet që dot si harrova,
Gjithë jetën do më ndjekin pas.
S’më lë rrëkeja që shpatit zbriste,
Ku rashë, u vrava e prapë eca,
Së më lë sofati ku ulur rrinte,
Një vajzë e vogël me bishtaleca.
S’më lë Memeja, ajo plakë e mirë,
Që ecte kërrusur e ngadal’,
Të gjithëve u jepte karamele
Unë merrja dy, t’i jepja një asaj.
Por sot shtëpitë heshtur rrinë,
Oborret thurur me avlli.
Më thoni, ku ta gjej femininë,
Në ç’vend e fshehur ajo ri?
Shumë gjëra mungojnë më si gjeta,
As Memeja e mirë nuk është më,
As vajz’ e vogël me bishtaleca,
Që rrinte në sofat e s’bënte zë.
Por nesër nuk do të jem as unë,
Ndaj kam mall, e malli shpesh më zë,
Aty do të jenë lëndinë mal e gurë,
Por vetëm unë s’do t’i shoh më.
Ndaj sa herë dal te bregu ku ti shfaqesh,
Malli për ty më bëhet det,
Loti më rrjedh nëpër faqe,
Pse u vonove kaq shumë?- më pyet.
