Je ëndërrimtarja e hershme e fluturimeve të mia,
copëzë e pandarë kaltëroshe e qiellit në pranverë.
Kudo të jem e kudo të më shpjerë dashuria,
Je dadoja e diellit tim, burim buzëqeshjesh përherë.
Të kam gjetur tek mësonim katrorin e binomit,
kur fërgëlloje “Anës lumenjve”, me temën e tezës.
Brenda zemrës tënde s’iu ndava kurrë emocionit,
si të isha brenda statujës së Nënë Terezës.
Ti
Je ajo “mirë u pafshim”, mbetur ëndrrave të mia
ardhur nga tragetet e mbrëmjes në nisje.
Qiell që s’ke pyetur aspak nga stuhia.
Ëndrra- Marigò kur flamurin qëndisje.
Je nxënësja veshur me kostum kombëtar,
me gërshërët në duar, që s’përmbaje gëzimin.
Në krah të çdo feste, sa herë të kam parë,
kur një shkollë e re do të kish përurimin.
Ti
Je skuadra e zemrës, që më ndjell vetëm gaz,
kur të gjitha të tjerave u vjen hakut.
Je kirurgu që më shpëton me një by-pass,
jehona e zërit të shuar tragjik të Pastërnakut.
Je furia e erës në grykë të Milotit;
bukuria e perëndimit në Dhërmi, iso e polifonisë,
freskia e Valbonës, Maja e Tomorit, fron i Zotit.
E gjallë brenda zemrës time tek buis
je ti, shpirti i bardhë i poezisë sime,
Forca e pambarimtë e gishtrinjëve të mi,
që ia rrahin tastjerën kompjuterit pa gjëmime
dhe kërkojnë në vargje e prozë vetëm vërtetësi.
