I
Nga të parët na ka ardhë
nëpër paqe nëpër luftë,
nëpër halle, nëpër dallgë,
si kujtesë fjala e urtë:
“Qëngji i urtë pi dy nëna,
qëngj’ i egër s’ pi as t’ ëmën.
Servili pi gjithë kopenë
dhe pastaj të shikon vrëngër…
[Regjistroi: Kujtesa Sociale; Somitkë, Tërbaç, 20. 03.1960]
II
Zot, o Zot, ç’më zuri koka nga servilët,
më keq se në det notarin zën’ kandilët.
Me servilë, me rrezilë, të tillë bandillë,
zvarrë- zvarrë, pa skelet, si kërmill.
Duke u lëpirë e ngjitur prapa shefit,
cipëplasur rrojn’ e bëjn’ kokrrën e qejfit.
Ta pështirin të paburrët pa fytyrë,
si s’e lanë një dit’ të shkretë pa bërë mynxyrë?!
Derdimenë qenë e mbenë, dallkaukë
ha aty e nduk këtu palo kopukë…
Të shpëlarët ia fëlliqën cipën jetës,
por jo shtyllën vertebrore së vërtetës…
Lepuj bëhen me eprorin për në tavë,
si bisha i turren vartësit, gjallë ta hanë…
Zullumqarëve me shtatë maska, (sa të varfër!)
i ngrohtë u vjen zullumi, që ka taksiratin afër.
Ngjyrat e servilëve ndryshkin dhe sahanët që lëpijnë,
zbehur e ndotur si leckë kur këpucët shefit fshijnë…
Sa të shtirë, aq të shpifur dhe të shëmtuar…Për Zotin!
Me ngjyrat lajkatare mbrapa lenë kameleonin.
Janë më të liq se armiku, bëjnë qivure,
veçse s’kanë bajoneta, janë kobure…
Gjithë trupi, e ç’trup lumi? është veç gjuhë
gërmojnë si urith e s’bëjnë as ah, as uh!…
Të fusin në dhe të gjallë, gjetën anën
me gjallesa si ata mos ma derdhni fjalën…
Nga servilët veç të zeza prit çdo ditë;
dinjiteti i tyre është hale, qelb dhe pikë.
Vlorë, e enjte, 28.12.2023
