Në natën e errët
dhe të pafund të Kaukazit,
unë ndeza një zjarr mbi gjithësinë.
Tani qëndroj i lidhur
në këtë shpat mali
duke më shqyer orlat
ditë e natë, mëlçinë.
Unë zjarrin e solla
për ju o njerëz,
që u treguat indiferentë ndaj fatit tim!
I latë Zotat të më lidhnin me zinxhirë:
Pra, ky ishte prej jush shpërblimi im.
Tani rri i varur nën yje
e tundem në erë,
si pendul i gjithësisë
që ndan dy kohëra…
Ndërsa Zotat bëjnë festë në Olimpin e lartë,
pinë verë të kuqe, e harbohen ndër lodra.
Mund të isha dhe unë midis tyre i qetë,
duke kthyer gotat më verë,
po si do ta bëja një gjë të tillë,
kur populli im
i gdhinte netët në terr?
Ndaj e braktisa Olimpin
që të vuaj në këtë shpat mali, vetminë,
për ty, o popull, mosmirënjohës dhe i ftohtë,
duroj sqepat e orlave të më shqyejnë mëlçinë.
Ajo dhe muret
Djathtas mure,
majtas mure.
Midis mureve ajo.
Lëviz e vetmuar.
Nga dhoma e gjumit në kuzhinë.
Prek me dorë pjatat, lugët, pirunjtë.
Ka kohë që nuk ka shtruar një tavolinë pritjeje.
I shoqi i saj dhjetë vjet që ka vdekur.
Herë pas here cicërin telefoni:
-Mami? Si je?
-Mirë…
Një ” mirë” e mekur,
një “mirë” e trembur,
një “mirë” e ftohur,
një “mirë” e hidhur.
Një “ mirë” që nuk është aspak “mirë”!
Një “mirë” orë e çast e minuar
me takikardi dhe hypertension.
Po ajo s’flet. S’i ankohet askujt,
as të gjallëve, as të vdekurve.
Mbledh thërrimet e bukës mbi tavolinë.
Niset t’i hedhë në kosh. Me thërrime në dorë
përfundon në korridor.
“ U qyqja! Ku e pata mendjen? Çfarë desha të bëja?
Tani më ka lënë dhe mendja.
Cërr… cërr telefoni
Herë pas here shqyen muret
-Mami? Si je?
-Mirë…!
Një “mirë” e mekur,
Një “mirë” e trembur,
Një “mirë” e ftohur,
Një “mirë” e hidhur.
Zonja e shtëpisë vërtitet nëpër shtëpi.
Djathas mure ,
majtas mure…
Brenda mureve një qenie që pret
si në katakombin e vet.
