Nënë Nuncia fle.
Fle dhe ëndërron.
Në ëndrra sheh motrën, Viton, që e kishte rritur vetë. Ishte vetëm shtatëmbëdhjetë vjeç kur e ngarkuar, me dru në krah, ra në humnerë, si një shqiponjë.
E zeza ajo, e zeza….
Nënë Nuncia fle në dhomën lart, kundruall detit, me dy dritare të ngushta.
Porta e mbyllur me lloz…Pllakat e oborrit anash, të lyera me gëlqere. Dera e mbyllur me një bravë të madhe, të vjetër, veneciane.
Para se të binte muzgu i kaltër mbi bregore, doli të milte dy dhitë. I mbylli në katua, i dha ushqim maces qimezezë. E ndjeu veten të këputur dhe ra të flejë.
I kaloi të shtatëdhjetat me punë e me mundime. Rriti tre fëmijë dhe mbajti në këmbë tre pleq.
Nuncia fle! Fle dhe ëndërron.
Në ëndrra sheh dy vajzat e saj që i ka larg, dhe djalin, nëntë dete kaptuar.
Çdo mbrëmje u vë veshin erërave, sikur kërkon të dëgjojë cicërimat e nipër-mbesave të saj.
Ka vite që nuk i ka parë. Kohët e fundit sheh një ëndërr sikur fluturon nga dritarja.
Herë si zog e herë si qyqe…
Me krahët e nderur në ajër fluturon mbi ullishtat kundruall detit dhe përmbi shtëpitë e gurta të fshatit.
Më pas niset drejt hapësirës së pamatë të detit…
Fluturon çdo natë si një çafkë e lumtur, duke mbushur ajrin me klithma gazmore. Rrotullon krahët si kali i qyqes mbi ullishtat që lëkunden nga era e detit dallgë- dallgë.
Me një ngazëllim të madh ngjitet lart-lart, si një balonë e lidhur me një fije të artë te porta e drunjtë e Nikollore.
Mban frymën për pak kohë mbi varrezat e fshatit, ku prehen eshtrat e të parëve të saj, të nënës dhe të babait, të të shoqit, dy vëllezërve…dhe Vito zezës, motrës së saj të vogël që fluturoi mbi humnerë me dru në krahë, pa i mbushur të shtatëmbëdhjetat.
Në fshatrat e rivierës ka ditë që kanë çelur lulet e pranverës. Në pyje dëgjohet kënga e qyqeve,
në det dëgjohet kënga e sirenave.
Nënë Nuncia fle. Fle dhe ëndërron. Krevati i saj prej hekuri është nën dritare. Disku i argjendë i hënës dritëson jastëkun e saj të bardhë me dantellë të bërë me grep. Është një hënë e bardhë që këndon duke lundruar mbi shtëpitë e bardha.
Në ishullin e Korfuzit rrinë ndezur dritëzat… Xixëllijnë si xixëllonja..
Nënë Nuncia fle. Fle dhe ëndërron.
I duket sikur dikush i thërret nga kopshtet. Nuncia! Nunciaaa..!
Drurët e qershive duken si të veshur me borë.
Nuncie…! Nuncie..!
Tani është ora për t’u nisur në mal për të prerë dru.
Mos është Vitoja që e thërret nga kopshtet?
Edhe pse është në ëndërr,
ajo e njeh zërin e saj…
Motërzeza ka ditë që më kërkon. Mos është zëri i vdekjes së zezë?
Nënë Nuncien e zë frika. Struk kokën poshtë jorganit të nusërisë përpiqet të flejë.
Një erë e njelmët fryn nga deti…
Një rreze hëne ndrin thinjat e saj të praruara… Zëri i Vitos vazhdon ta thërrasë…
Nuncia! Nuncia..!
E fton për të prerë dru në mal. Është tamam koha kur yjet në qiell ndriçojnë rrugën që të çon në Bukurulë.
Në pyje dëgjohet kënga e qyqeve, në det kënga e sirenave.
Ç’më rri akoma në këtë shtëpi?
Nuk e dëgjon…të kërkojnë?
Nuncia ngrihet nga krevati,me këmishë nate, del në dritare dhe nis të fluturojë.
