Kur isha fëmijë!
Kur isha fëmijë
desha të isha këpucë përmbi akuj:
Të isha gur
mbi xhamat e fqinjëve,
të isha kapsolle
që hidhej për të plasur
në këmbët e vajzave prej ulërime!
Çdo gjë që bëja
më pëlqente të kriste!
2-
Kur isha fëmijë
desha të isha Tom Sojeri i klasës.
Të isha shkaku
për të më vënë prangat,
të isha dhimbja
për shoqen time të bankës,
Kur të më shihte
si po m’i hiqnin “gradat”!
Çdo gjë e bëja
Që të më pëlqenin vajzat!
3-
Kur isha fëmijë
desha të isha orë e mbetur në mur,
ku koha të kishte ndalur,
akrepat të kishin vdekur,
që fëminia të zgjaste
sa një moshë e pafund,
ose, të paktën sa një shekull!
Eh! Përveç fëminisë
asgjë s’më ka mbetur!
Dorë e dashur
Po bëhen 100 vjet
që ke nisur e dridhesh,
si të ishe fluger që tregon
drejtimin e erës!?
Aq sa tani,
unë kam krijuar bindjen
që s’je pjesë e krahut,
por je pjesë e zemrës!
Se vetëm brenda saj
gjithnjë fryjnë erëra,
e vijnë ca dimra
që nuk duan të ikin!
Po ti, e vogla ime,
mos u fshih nëpër xhepa,
e mos ki turp
nga sy që të bezdisin!
Se je dorë poeti
dhe kjo nuk është pak!
Gjithnjë veç ngrohtësi
u ke falur njerëzve.
Gjithnjë e ke urryer
dashurinë fals,
dhe shtrëngimin fals
me duart e të tjerëve!
Dorë e dashur,
e di që të kam lodhur,
Në 100 vjet kam bërë
1000 marrëzi!
Por asnjëherë
në dimër s’jam ndodhur,
se sa kur dridhesh ti!
Rrizgjim
As që më duhet kjo e puthur,
që ti ma jep se të vjen keq!
Në ç’pjesë të zemrës më ke futur,
që sapo ta shoh, menjëherë ta heq!?
As që më duhet kjo pikë loti,
që ti më thua se për mua rrjedh!
Unë jam një lumë,
që s’e ndrron shtratin,
që gjithë ç’kam në det e derdh!
As që më duhet kjo drithërima jote,
që ti e bën t’më torturosh!
Dy sytë e mi do mbeten ishuj,
por asnjëherë dy zero bosh!
Në ke perëndi
Si ta shtyj tërë këtë ditë pa të,
Që më ka ngelur si kjo orë në mur!?
Penduli i saj,as majtas,as djathtas,
Jo se nuk do,por se nuk mund!
Po ndërsa me orën e kam fare të lehtë,
T’i ve në lëvizje akrepat pa faj,
Me ty si t’ia bëj moj ditëz memece,
Që të kurdiste veç e qeshura e saj!?
Epo,bëji një zë,në ke Perëndi!
Si mund të vritet,kaq kot,një njeri!?
PA DASHJE
Pa dashje kam plagosur një grua.
(S’e dija që më desh aq marrëzisht!)
Ajo ishte një yll nga qielli larguar,
E zbritur në tokë rastësisht!
Pa dashje kam fyer një grua.
E putha në faqe,
në një natë pa drita!
Pastaj dhe në ballë
një puthje të dytë,
Ia shtypa pak hundën me gisht edhe ika!
Pa dashje kam vrarë një grua.
(Eh,gratë u vrakërkan aq shpejt!)
Ajo iku në qiell,prej nga ish larguar,
Të vuante zhgënjimin e vet!
NDONJËHERË
“Kur ndihem e vetme,e trishtuar,e zhgënjyer
dhe e braktisur,shkoj të ec në pyll,në mes
të pemëve.Ato s’më kanë zhgënjyer asnjëherë.”
Romi Shnajder
Ndonjëherë më pëlqen të bisedoj
me një pemë të vetmuar,
T’i pëshpëris shumë gjëra
sikur ta kem një të dashur!
T’i them se pemët prandaj janë krijuar,
Të na e bëjnë jetën edhe më të pasur!
Ndonjëherë më pëlqen të përqafoj
një pemë të vetmuar,
Pa e çarë kokën
se mund të na shohin të tjerët!
E ku ka gjë më të natyrshme
se sa të jesh i dashuruar,
Jo sidomos me vajzat,
po sidomos me pemët!
Ndonjëherë më pëlqen të vdes
pranë një peme të vetmuar,
Gjersa të bëhem blu
të jem në krahët e saj!
Sepse e di që me gjethe
ajo ka për të më mbuluar,
E jo me dhe` që të më rëndojë
sikur të kem bërë faj!
Le të thonë që vdekja
S’është e bukur,
Pastaj…
NUK MUND TË QESH
Ti më thua:qesh,
por unë s’mundem!
Kjo nuk bëhet dot me urdhër,
Nuk.
Jam ky shelg lotues
buzë rruge,
Në çdo degë timen
varen murgj!
Edhe nga një fllad
ata lëkunden,
Jo pastaj nga erëra
prej dimri!
Nuk di pse pëlqej më tepër
muzgjet,
Edhe diellin,në çast
perëndimi!?
Ti s’ke faj që më kërkon
të qeshur,
Por as mua,fajin,
mos ma lerë!
Nëse jam,kështu,me re
i veshur,
Kjo më ndodh, se ka pa re,
të tjerë!
KALI I GJELBËR
Bie shi i pjerrët.Bie.
Pjerrtaz dhe kjo ditë po ik!
Do rrëmbej një vetëtimë në qiell,
Kalin tim të gjelbër ta lidh!
Ja që,më pëlqen të më bindet,
Veç trishtim më sjell liria e tij!
Jam në moshën që vuan nga trillet,
Si kjo ditë e mbytur në gri!
Bie,bie shi i pjerrët!
Unë s’e ndal dot.S’mund!
Kam në dorë veç kalin e gjelbër
Dhe me të nëpër humnera humb!
NDOSHTA KOT
Ne të dy jemi njohur
ndoshta kot!
Ndoshta kot i jemi dhënë
njeri-tjetrit!
Njëmijë vjet brenda meje
që diellon,
S’e ke shkrirë dot
dimrin e poetit!
Ne të dy jemi puthur
` ndoshta kot,
Ndoshta kot njeri-tjetrin
kemi gjetur!
Shtrirë jam,brenda teje,
si në morg,
Nuk mbaj mend as çastin
kur kam vdekur!
Ne të dy jemi gënjyer
ndoshta kot,
Ndoshta kot,të dy,
jemi mashtruar,
Se nuk është e vështirë
të dashurosh,
E vështirë është të jesh
i dashuruar!
NUK I NJOH EKUINOKSET
-për tim atë-
Sa herë që shkoj e shoh
nis përlotet,
Mbi supet e mi i harron krahët,
Nëpër klithmat e ngrira
të syve,
Veç fëmijë të verbër
tani luajnë!
Ndoshta kot që vështroj
brenda tyre,
Drita ime atje më, nuk arrin!!
Është një portë që
veç një herë mbyllet,
Siç hapet veç një herë në fillim!
Dhe s’ka ndodhur asnjë lloj
ekuinoksi,
Unë s’i besoj kësaj here
as shkencës(!)
Janë sytë e tim eti
që po ikin,
Ndaj kanë nisur
të zgjaten edhe netët!
DITA, NATA, NJERËZIT DHE UNË
Jam shndrruar
në lakuriq nate,
Ditën nuk shoh,
si të jem i verbër!
Ngado që shkoj
me siguri do përplasem,
Me hije që lëvizin,
që quhen njerëz!
Dita më ik,
sikur mos jetë imja,
Shmanget prej meje,
sikur të jem një lebroz!
I bie ajrit me grusht,
ai ulërin nga dhimbja,
Unë bëhem pastaj
vërtet skandaloz!
Kam filluar të bredh
veç me natën,
Që vjen pas meje,
si prostitutë e vogël,
Me të nuk jam më
lakuriq i varfër,
Po një shpend i madh
që ka pushtuar botën…
DUKE BREDHUR
Më iku jeta duke bredhur,
Dhe prehjen nuk e njoha dot!
Gjithë hapat,po t’i kisha mbledhur,
Do të rrethohej krejt,ky glob!
Sa shumë ditë më hëngrën rrugët,
Edhe sa ëndrra,gjithashtu!
Në se kam qenë shpesh i muzgët,
Shkak keni qenë edhe ju!
Në se kam qenë shpesh,i dehur,
S’kam bërë sherr,jo,me askënd!
Kobure vjershash veç kam shkrehur
E natyrisht dhe emrin tënd!
Më iku jeta duke bredhur,
Gjersa ta gjej të artin fund!
Në më kërkofsh s’ke për t’më gjetur,
Se varri im s’do jetë askund!
S’do jetë askund,këtu mbi dhe,
Po lart në qiell,përmbi re…
