Pjesa e parë
1.Në Kunjovën tonë , s’ka aeroportë aq sa mëhalla e largët s’ka kufij real. Një lumë që vërtitet teposhtë. Sot udhëtimet u fshinë. Kruspull , fqinjësia. Destinacioni ynë shkruar në letër. Tabela rrëzuar në kahun tjetër. Reportazh: E vdekur rruga e bajameve në dimër. Shkretinë. Sytë të ngrirë. E baltosur krejt udha. Shtigjet u mbyllën. Shkëmbinj të vdekur. Diamante fshehur. Zgavra të kafkës. Stalakmite në hapësirë. Duke menduar shumëzimin në stinë. Me mugullim sythesh. Pikëllim muzgu me trishtim. Mëhalla jonë. Dhe pylli i ahishtës, me hone, gryke dhe brinja, rrëpira, lugina janë .
- Busulla ime këtë mëngjes fluturon në erë nga degët e ferrës. Pika e vesës në ag, rrëshqet në lugun e gjethes, rrjedhshëm. Llullani pikon, tymi tregon furin e erës, përgjysmë tabuti i verës. Drejtimi: Në Shkrumeme. Misrat janë tharë, toka vuan etshëm. Hojet e bletëve janë në strehë të strehës, gjysmë- përgjysmë me ar. Zhaurima e cinxurëve dhe e korit të pyllit, përveç aso kohe një stinë zgjat. Fjolla e tymtarit. Kamina e vjetër me gurë të bardhë. Një hajvan i trembur pa samar.
Një oktav e zgjatur e bulkthit të natës, trimëron jo vetëm këtë ndajë natë.
Pjesa e dytë
- Po shkruaj: Frymëmarrja ime këtë mëngjes e gjitha në mjegull. Këmisha ime e punës, grisur, lyer me djersë e varur në këtë pjergull.
- Atje tej, një zë i largët, por i shurdhër për çudi, nëpër hone gris vetminë. Një thëngjill i ndezur, diku thellë në malësi, shuhet ngadalë nëpër hi.
- Më kishin thënë dikur pleqtë e moçëm. E gdhendim portretin e mëhallës. Atë ditë që thekeshin në shullë, drerin vetmitar te Qafa e Mbretës, sivjet do e zëmë. Çdo mëngjes molloiset në mëhallën tonë. Psh: Në Valare-ishte korrur dynymi i farës. Dhe se floriri ishte shtrenjtuar. Automobili u ça në dysh, mbetur në Umizë. Furra e Safos pa shkarpa. Se vashat në çdo verë flenë jashtë në lëmë.
- Dhe se kuajt e zgjidhur, ato si ndjejnë, që shkrofëtijnë këmbët në tendë!
Por ngrihen nga gjumi. Në vivar pa krehur. Me pasqyra të vogla.
Flokët i bëjnë kostra. Ecin zbathur . Përmbi gurët e bardhë, këmbë-këmbë.
Valojnë kazanët me finjë mbi dy gur. Nuk zhvishen.
Pas shelgjishteve. Fotografoi në kohën e shkuar. Në tenien e trurit. Si kopanisin teshat në shtufishte. Mraten troftat, në”valsin e valëve” te lumi ynë. Ç’fratet ende si lenë.
Pjesa e tretë
- Mëhalla jonë si yllësia e qiellit. Shpirti lëvizës. Në hapësira. Bien meteor, kësaj nate. Llafosnin pleqtë. Lëvizin galaktika. -Bajame moj zemër! Si të gjeti ky dimër? Trupi yt i shtrirë, në këtë rrokullimë. Mjerisht i rrjedhur. Deri në palcë i kredhur. Fshehur në errësirë, në këtë arkëmoti. Qefini i ngrehur. Kam dëshminë time. Ku gjendet çelësi yt? Qefini yt i larë nga mjegulla e bardhë. Pabesisht, do të perëndojë lulëria. I vrarë. Nga dimri mëkatar. I mbyllur në kohë të motmotit. Kam dëshminë time, ku gjendet formula e kodit gjenetik?
- Epilog nga fshati ynë
- Katundi ynë. I plakur. Plloca rënë. Ngrehina mufatur. Te katundi ynë. Argjendi në vjeshtë i papërsëritshëm në muzg. Perëndimi i gjethurinave. Në katundin tonë. Spektakli zbehet. Argjendi, bën fir. Një ngrehinë e vogël pikëllimi. Shenjë shurdhimi. Kujtimi yt i nderë. Në dorën time një copë gërshet i prerë!
- Në katundin tonë. Pas lëkurëve stinore. Ora shpirtërore çuditërisht? Mërmërima dimërore. Qielli i ngrysur. Më tepër i mërzitur. Përherë në dimër. Sytë t‘i mbulon kjo pikë loti. Mërmërima dimërore. Film bardhë e zi. Kujtimi yt i nderë në dorën time një copë gërshet i prerë.
