(fragment nga libri im në proces “Lufta ime për Kosovën)
Dy ditë pasi trupat gjermane kishin hyrë në Prizren përmes Kukësit, në qershor 1999, një komandant UÇK-je dhe tre kuksianë po shkelnin për herë të parë në Kosovën e lire.
Në sedilen e parë të makinës rrinte ulur komandanti i UÇK-së, që ishte bërë komandant jashtë Kosove. Si udhërrëfyes po hynte në Kosovë me miqtë e tij kuksianë, për herë të parë që kur kishte ikë prej saj në verën e një viti më parë me organizue luftën.
– A pe shihni këtë vilën e madhe këtu anash bre dajë, a po e shihni, – po i pyet komandanti miqtë. U thoshte dajë, pasi shumë prizrenas dhe banorë të rrethinave të tij, janë dajë e nip me banorët e Kukësit e të rrethinave të tij.
– Po, dajë, po e shohim, – iu përgjigjën me një gojë të tre.
– S’po di a ta mbaj për vete a ta za për vëlla…
– Si the dajë, se nuk të mora vesh, – ia priti njëri pasagjer, që nuk i kishte mendtë në vend, pasi po shihte i hutuar e i mrekulluar njëherësh për herë të parë Kosovën dhe ishin afër qytetit të Prizrenit.
– Na bëjmë për vlla bre dajë…
Hynë në qytet. E kush nuk mrekullohet në Prizren. Komandanti aty ulur në sedilen e parë, foli prapë, edhe pse e shihte se miqtë e tij ishin hutuar tek e shihnin për herë të parë qytetin e Prizrenit.
– Shiqoni aty në shpat bre dajë, a pe shihni atë villën dy katëshe me oborr…
– Shumë e bukur, – foli njëri nga miqtë.
– Eh pra, nuk po di a ta mbaj për vete a për vlla. I kam në dorë të dyja villat dhe duhet me ia dhanë njanën vllaut. Na bajmë për vlla… Diqysh po duhet me ba…
