Jo më kot
Në errësirën e pagjumë
Të njoha ty rastësisht…!
Si kometa binin turmë
Rrahjet e kraharorit, pambarimisht.
Rastësisht ndriçoi Dielli,
Në të errtën ditë – natë
Mes perqafimesh, qau qielli
Të shikimeve ndeshur gjatë..
Sikur të mblidhej çdo lot,
Në kaltërsi të bëhej re…
Dy ujëvara jo më kot,
Do rridhnin dashuri mbi ne!…
Pak do të thotë shumë!
Në pak kohë, m’u desh të nuhasja
Dehjen prej zhurmës së akrepave
E teksa me orën,
tik-taket përplasja,
Distanca m’largohej,
si maja e shkrepave
Shumë pak ajër më duhej të thithja
Ftohtësinë e katër stinevë të kuptoja
Largësinë përtej, nisa ta hidhja
E qiellin me token,
në një t’i bashkoja!
Për pak kaltërsi që duhej të shihja
E zbrita detin sipër tokës….
Sikur të mundja, gjithë ujin do mblidhja
Të shuaja etjen e lakmisë së botës…
Aq pak fjalë u thurrën vetëm një çast
Mbi horizont pezull qëndruar…
Sa cdo pamje, shëmbëllehej në rast
Që ndeshej me kohën e harruar.
