S’keni parë gjë akoooma…
S’keni parë gjë akoooma…
Jo, jooo…
I kam parë të gjitha, që kur linda:
Borën në Tiranë, mbi kangjelet,
Në rrugën Mbretërore.
Atë ditë rëndonte ftohtësia dimërore
Mbi degëzat e thara të mimozave.
Doktorin italian që më mbajti në krahë për së pari.
E vrau muzika që prodhonte gryka e mitralozave.
E ç’muzikë !? Me zë të lartë njoftonte çuditërisht
‘Fitorjen e fitorjeve’.
Nënën, më të bukurën në botë,
Me fjalët e saj si rreze drite, që më sillnin shikimin.
I pashë ata që u binin me kondakë bam- bam portave.
Prangosnin njerëz në gjumë.
I kujtonin copa trungjesh të thatë,
që i rrëmben me vrunduj dallgësh pa kthim një lumë.
Ishin shumë. I kam parë vetë. Ishin shumë.
Po edhe puthjet e prindërve i kam parë.
Pashë dashurinë për herë të parë
Dhe kam ndjerë lumturi që erdha në jetë prej tyre
Në atë dhomë të vetme bodrum.
S’keni parë gjë akoooma…
Jo, jooo…
I kam parë të gjitha, që fëmijë:
Kam parë anijet që sollën ndihma nga perëndimi.
Thërrime mbetën, tranzit, në veri, tek fqinji.
Dhe ndërrimin e gjuhëve, herë “motra”, herë “mike”
E kam parë,
Nga turqisht, greqisht, serbisht, etj, etj, gjer rusisht…
Vetëm gjuhën e urtë të nënës, rrallë, shumë rrallë denjësisht…
Ndërrimin e flamujve… Në çdo xhep, gati, nga një.
Mësuesen e fillores që na dhuronte dashuri.
Shkollën qytetëse aq të dashur, që s’është më
Dhe bukën me triska, tollonët që na solli ajo liri.
Kam parë gëzimin e kalamajve,
Kur sosi e para hekurudhë.
Këngën e vullnetarëve në Port.
I kam jetuar refugjatët ardhur në atdhe nga jugu,
Të vrarë, të djegur e të uritur nga një mort.
E prapë e prapë,
Miliona brava s’arritën të ma burgosnin zemrën
Dhe zemra më rrahu tërë kohës fort-fort.
S’keni parë gjë akoooma…
Jo, jooo…
I kam parë të gjitha, edhe në rini:
Luftën ndaj fëmijëve, se dikur një gjysh kishin pasanik.
Kokën, në atë botë, petritëve të Luftës
Me dyshimin, se kishin vënë kokën e njëshit në rrezik.
I pashë, si i thyen kryqet, si i hodhën minaret…
Si Zotin e bënë nul, se zotër donin të ishin vetë.
Pastaj, luftën me veten gjersa vetja u kalbëzua
Dhe është akoma në qivur.
(Të bëjmë sikur…, të bëjmë sikur…)
Filozofia e maskës që një ditë të vë me shpatulla në mur.
I kam parë të gjitha, Ç’të shoh më!?
S’mjafton koha t’i numëroj një nga një.
Kam parë katapulte nga stalla e lopëve në Ministri,
Gjersa vendit zemra i pushoi. Nga padia u bë fli.
Të rinj të burgosur në miniera dhe lypës fatlumë në pleqëri.
Fatlumë, se mijëra të tjerëve Otranto iu bë fushëmort,
Aq sa ndonjëherë arrita të besoj gabimisht, se jeta ishte short.
E prapë e prapë,
Miljona brava s’arritën të ma burgosnin zemrën
Dhe zemra më rrahu tërë kohës fort-fort.
S’keni parë gjë akoooma…
Jo, jo…
I kam parë të gjitha, i shoh edhe sot:
Mushkonjën kthyer në avion, po dhe avionin në mushkonjë.
E kam parë dhe jam pleqëruar me zgavrën e ullirit mijëvjeçar.
Me atë që në gjuhën tonë e quajnë zgërbonjë.
E kishin dënuar me vdekje ullirin, në gijotinë.
Luftën e kish fituar betoni, me në krye babëzinë.
Kam parë politikanë dhe s’dua t’i shohë më.
I mbytën ekranet duke dhënë mend edhe pse janë gdhë.
Janë shtuar lypsarët, sa nuk i dalloj dot,
Më kanë zënë sytë.
E kur i prek , më ziet dhe një fjalë e vetme në fyt.
Brenda natës kapen dhjetëra peshq të vegjël me miell
E po atë natë lind nga hiçi dhe një bos më shumë,
Që thotë hapur, pa drojë: Për këtë qytet, dielli jam unë…
Zot, ndihmomë ta dua atdheun edhe kështu,
Edhe pse ato që kam parë janë pafund,
S’mbarojnë këtu.
Bëje të marrë frymë, hapja atë aortë!
E prapë, e prapë,
Miliona brava s’arritën të ma burgosnin zemrën.
Ajo më rreh akoma dhe nesër do më rrahë edhe më fort.
S’keni parë gjë akoooma…
Jo, jooo…
I kam parë të gjitha, s’dua të shoh më.
Dua ndryshe ta bëj, ndryshe, çdo gjë.
