Gëziqi një fshat i varfër malor
Me tokë kodrinore pa ujë, pa prodhim
Por mbi të gjitha nuk kishte as shkollë
Në mjerim e pa dije ishte fshati im.
Fëmijët rriteshin por shkollë nuk kishte
Shkrim e këndim askush nuk mësonte
Kryeplakun e fshatit kjo e mundonte
Dhe për një shkollë ai gjithnjë mendonte.
E donte shkollën të ngrihej në fshat
Që të gjithë fëmijët atje të shkonin
Ndonëse ai vetë nuk e kish pas atë fat
Por fëmijët tani duhet të mësonin.
E në një mbledhje, kur erdh qeveritari
Çohet kryeplaku, flet e qan halle
Se fshati i tij me të ri e fëmijë
Nuk kishte shkollë, smësohej Abetare.
Viti 1936, një vit fatmbarë
Në Gëziq u ngrit shkolla e parë
U regjistruan fëmijët e tanë
Plot 30 nxënës në Gëziq e Ndërfanë.
Vitet ecnin e shkolla vazhdon
Të gjithë fëmijët me gëzim mësonin
Çdo i ri që shkollën mbaron
Falenderon kryeplakun e mençur,
Preng Brozin.
Ky kryeplak me shumë largpamësi
Në mes të halleve të shumta që kishte
Kërkon shkollë për të marrë dituri
Që fëmijët të mësonin e më shkollë
Të rriteshin.
Me fjalë të pastra që dalin nga zemra
Bisedoi me kryeplakun e urtë, Gjergj Prenga
Dhe të dy kryepleqtë në një fjalë ranë
Që shkollën bashkë ta kishin, Gëziq e Ndërfanë.
Dhe për shumë vjet shkolla ka vazhdue
Nga Gëziqi e Ndërfana nxënës kanë shkue
Bashkë në shkollë fëmijët mësonin
Dhe njëri-tjetrin e donin dhe e ndihmonin.
Tash janë mbush plot 88 vjet
Që këtu shkolla filloi rrugën e vet
Shumë nxënës nga kjo shkollë kanë dalë
E janë bërë të ditur dhe njërëz të mbarë.
