E qara e një foshnje dëgjohet në rrënojat e qytetit Diell,
bekuar qofsh ti,o grua, që linde djalë,ditën e diel!
Kish kohë që,asnjë foshnje gjiri s’kish lindur mbi dhe’,
bekuar, grua,që rilinde mes dhimbjeve tëndin atdhe!
Ngazëllehem,kur në ujërat e mitrës,çel sythe lulekaçja,
kur qelizat e kombit rinohen e s’kanë frikë nga plakja.
Vështroj si thith gjinjtë qumështor foshnja,që lindi sot,
gjinjtë e ngushëllimit të ekzistencës sonë në tokë.
Ashtu si zogu i thur të vegjëlve fole me baltë e bar,
djepin e foshnjes, perënditë thurën me lis të thatë,
e zbukuruan me objekte të lashta ,me ‘’fuqi magjike’’,
që foshnja të përkundet mes flladeve ilirike.
Kjo foshnje gjiri ndriçoi yjet e mugëtirës së botës,
vallëzon me ëngjëj e lufton me demonët e tokës,
siç luftoi embrioni i dështuar në mitrën e nënës,
kur varr iu bë toka dhe e ngushëlloi loti i hënës…
E qara e birit të tokës zgjoi perënditë e qytetit Diell,
bekuar qofsh,o grua,që i dhe tokës arbërore jetë !
Kish kohë që,asnjë foshnje gjiri s’kish lindur mbi dhe’,
bekuar, grua,që rilinde mes dhimbjeve tëndin atdhe !
