Kur lindi, si të gjithë,
Dhe vdekja qau,se dhe vdekja qanë.
Kur vdiq, çuditërisht
Kishte fytyrë të qeshur,
Të lumtur!
Tamam sikur po shkonte në festë,
Dhe donte të dukej e bukur!
Përse?
Përse qeshi ashtu,
Kur të tjerët qanin për të,
E i preknin dorën e ftohtë
Me qime të zbeta që dukeshin ende të gjalla,
Megjithëse nëpër damarë
S’pulsonte më jetë?!
Ndoshta desh të tallesh
Me naivitetin e vet,
E qarjes kur lindi,
Apo vrau përfundimish
Frikën e saj dhe tonën,
Që dhe ne
Të mos kishim më frikë…?!
Se, dhe vdekjet duhet të kenë frikë
Nga vdekja e vet!
E shtrirë në arkivolin e heshtur
Dukej sikur thoshte:-Unë po qesh,
Qeshni dhe ju,unë,unë,vdekja vdiqa!
Thua dhe vdekja
Të ketë zemër të dhëmbshur?
Prej pjesëzave të trupit të saj
Jemi krijuar
Si dritëza nga errësira e pafund.
Dt.25.04.2013.Salerno.
