NGJALA …
Hodha grepin, zura ngjalën,
Ngjala nuk e mbajti fjalën.
Kur m’i tund ato tallaze,
Ku ta lë mendjen çapraze?!
Kur m’i ul e kur m’i ngre…,
Mendjen time ku ta le?!
Del në rrugë e ndrit me naze,
Kur nis e këndon avaze.
Grepit ç’m’i shpëtoi ngjala,
Në gji e rrëmbeu vala…
Ç’ke moj ngjalë, e lumit ngjalë,
Që shket e më vjen vërdallë?!
Ç’ke moj ngjalë, ngjalë e lumit,
Që më prish ëndrrat e gjumit?!
Çfar’ ke, pse tallesh me mua,
Shajtime, më zverdh si ftua.
Ngjalë, më s’të flas me gojë,
S’paska zot që të kuptojë…
Prap’ digjem kazan mbi zjarr
E vij tek ti një valë të marr…
– Melodramë migjeniane –
Qeshin bota, qeshim edhe ne,
që na ngjitet e qeshura për dhëmbësh
e ngërdheshja rinore sulet nën rè,
në trajta skeletesh na përplaset për këmbësh.
Veshur me zymtësi shekujsh,
rinia e buzëqeshjeve të grisura,
djallosi ditirambet për dishepujt,
kavaliere e mjerë, e krisura!
Qeshu rini, qeshu, ndreqi dhëmbët,
zgërdhihu, (kupto: bota është e botës!…)
Zezakja e bardhë në vertikale
vel hungërimat e derrave të Evropës,
të Marokut, të Gabonit a të Indisë,
të përtej globit, dreqit e të birit!…
E brengosura ime, e tronditura,
MJAFT! – Klith qumështi i bardhë i gjirit.
‘Sheleget’ e Karaburunit
“…janë të pazëna me dorë”
– populli –
Ato dehen për vete dhe të dehin,
Me shpirtmirësi të palëkundshme,
dinë të dashurojnë, jo të krehin,
sa të ëmbla janë, të lëngshme, të vrullshme.
Se flora dhe fauna e Dukatit
Rrit shelege që s’i bën tjetër trevë,
i lumtur si princ – kush ndër to gjen fatin,
ç’bëjnë më këndshëm në Madrid a Gjenevë?…
Shelege të shijshme Karaburuni
Tërë shkëlqim dhe elegancë labe.
Po dhelpërove me to, të merr lumi,
tigrohen si Sado Koshena*) ndaj barbarëve.
*) Sado Koshena, nga Dukati i Vlorës, Heroinë e Popullit për Luftën e Vlorës, 1920.